De Assistente deel 1

“He bah, nog een klein uurtje en dan is het weer zo ver… Ik mag voor de zoveelste keer naar de tandarts om weer een paar gaatjes te laten vullen. “Het is ook altijd hetzelfde”, dacht ik, terwijl ik vloekte. “Snel nog even douchen, tanden poetsen en scheren en dan ben ik er klaar voor”. Gehaast zette ik de douche aan en ik baalde er nogmaals van dat mijn hele dag naar de klote was. “Fijn, lig ik daar straks zeker weer een uur naar het plafond te staren”, ging er door m’n hoofd heen.

“Shhhht” daar stroomde het warme water over me heen. Heerlijk voelde het zoals altijd en even leek het alsof de zorgen van me afspoelden. Helaas duurde het niet lang, want zodra ik de kraan weer uit had gezet kwam de spanning terug. “Fuck, nog maar 30 minuten, heb ik me weer eens verkeken op de tijd”, dacht ik, terwijl ik op de wandklok keek. Snel nog even scheren en tanden poetsen en dan als een gek op de fiets. Eenmaal bij de schuur aangekomen besefte ik mij dat de sleutel nog op m’n kamer lag. “Verdomme, ook dat nog!”, ging er door m’n hoofd. Een paar minuten later zat ik dan eindelijk opgefokt en wel op de fiets.

“Zo, hier linksaf nog een stukje rechtdoor en dan ben ik er”. Ik plaatste m’n fiets in het rek, zette m’n fiets op slot en liep het Medisch Centrum binnen. Toen ik ging zitten voelde ik me nog beroerder dan daarvoor. De zenuwen kregen de overhand en ik voelde m’n hart op en neer gaan in m’n borstkas. “Damn, het is ook altijd hetzelfde geintje hier, waarom heb ik niet gewoon een goed gebit zodat ik enkel voor controles hoef te komen”, ging er door m’n hoofd.

Een paar minuten later ging de deur open: “wil mevrouw van Baalen meekomen naar kamer 3? “, zei de assistente. “Shit, hoe kan dat nou. Ik zit hier al minstens 10 minuten en dan mag die vrouw ook nog eerst”. De deur ging weer dicht en ik zat nog steeds te wachten. Het leek wel alsof m’n hartslag per minuut steeg en ik vroeg mij dan ook af hoelang ik dit nog zou trekken. De deur ging al vrij snel nog een keer open: “wil meneer Bergen meekomen naar kamer 5?”, riep een andere assistente. “Pfff… eindelijk, het is zo ver”, dacht ik. Het voelde alsof alles van me afzakte en m’n lichaam stond in de “laat maar komen” stand.

Langzaam stond ik op en liep ik ietwat ongemakkelijk naar de behandelkamer. “De tandarts komt zo bij u hoor”, zei de assistente. “Is goed”, antwoorde ik, terwijl ik in mijn achterhoofd dacht: “jaja, ik wacht wel weer even…”. Nog geen 5 minuten later voelde ik de injecties door m’n tandvlees prikken en ik besloot maar weer naar het plafond te staren zoals ik altijd deed. “Wat een kutgeluid maakt die boor toch ook eindelijk”, dacht ik, terwijl ik voelde dat de tandarts steeds dieper ging.

Inmiddels was de tandarts bijna klaar en ik had het ook wel redelijk gehad. “Nog eventjes, en dan ben ik ervan af”, dacht ik. De boor werd weer teruggehangen en de assistente gaf de vulling aan. “Meneer” zei de tandarts plots. “Mag ik trouwens wat vragen?”. Licht geschrokken antwoorde ik: “uh…, ja natuurlijk”. “Het valt mij op dat u erg veel last heeft van tandsteen. Rookt u soms?”. Ik antwoorde: “ja uh…, dat klopt”, waarop de tandarts reageerde: “Aah dat verklaard een boel. Vindt u het goed als mijn stagiaire hier na de behandeling nog even naar kijkt?”. “WAT! “, Dacht ik. “Net alsof die gaatjes nog niet genoeg waren”, maar ik antwoorde braaf: “geen probleem hoor”, terwijl ik er eigenlijk enorm van baalde en de beste man liever had afgeschoten.

Na de behandeling moest ik nog even wachten. De tandarts en de assistente verlieten de behandelkamer en even later kwam de stagiaire binnen. “Hoi ik ben Anne, aangenaam kennis te maken. Ik kom even kijken naar je tandsteen”, zei ze. “Wauw, wat een lekker wijf”, dacht ik, en ik werd er verlegen van. Ik schatte haar zo’n 25 en bekeek haar nog eens goed. Ze had een mooi slank lichaam en lange blonde haren. Onder haar witte uniform droeg ze glimmende witte pumps en toen ze bukte om wat spulletjes te pakken volgde ik de contourlijn van haar string die verdween tussen haar billen.

Ze kwam naast me zitten en zette haar mondkapje op. Het stond haar best leuk eigenlijk zo’n mondkapje en ik vond het wel iets spannends hebben. Zo zag ik alleen nog haar mooie blonde haren en haar stralende blauwe ogen terwijl de rest als het ware nog een verrassing was. Daarnaast voelde ik me er ook extra verlegen door worden en dat wond me eigenlijk wel een beetje op. Tijdens de behandeling vernam ik weinig. Dit kwam vooral omdat ik m’n ogen niet van haar af kon houden. Hoe langer ik naar haar keek hoe opgewonder ik werd. Op een gegeven moment voelde ik zelfs langzaam een erectie opkomen, maar door m’n broek snel iets omhoog te houden zorgde ik ervoor dat m’n penis tegen m’n buikwand aan kwam te liggen waardoor het hopelijk niet opviel.