De Assistente deel 2

“Wat een lekker bruin kleurtje heb je trouwens. Net terug van vakantie?”, vroeg de stagiaire. “Bedankt, dat klopt inderdaad”, zei ik. “Ben net terug van een lang weekend Barcelona”. “Ó, wat heerlijk zo’n weekendje in de zon, dat zou ik ook wel weer eens willen. Dat vieze grauwe weer hier ben ik namelijk ook wel zat”. Lachend zei ik: “ja die zon is inderdaad erg lekker en eens wat anders dan die regen hier. Bovendien is m’n gezicht er ook aardig van opgeknapt”. “O, wat dan?” vroeg de stagiaire. Ik vertelde haar dat ik in het verleden last had gehad van puistjes en dat ik daar vandaag de dag nog wat vlekjes aan had overgehouden. “O, dat is inderdaad vervelend, maar gelukkig dat het heeft geholpen. Misschien moet je anders ook eens langsgaan bij een vriendin van mij”, zei ze. “Die werkt hier in hetzelfde gebouw en is gespecialiseerd in het wegwerken van littekentjes en vlekjes. Wacht, ik schrijf haar naam straks wel even op, dan kun je misschien eens kijken”.

Na het voltooien van de behandeling schreef ze wat op een briefje die ze vervolgens aan mij overhandigde. “Je moet trouwens nog wel een keer weer komen hoor, want ik heb nu niet genoeg tijd om onder en boven te doen en dan kan ik het ook nog even mooi polijsten”, zei ze. Ik antwoorde: “O, oké is goed”, en vond het eigenlijk niet zo erg om haar nog een keer te zien. Ik maakte een vervolgafspraak en daarna opende ze de deur voor mij. Nog één keer bekeek ik haar snel van onder tot boven en nadat ik haar had gegroet verliet ik de kamer. Weer eenmaal terug op de fiets probeerde ik haar nog even voor me te halen. Wat een lekker wijf was dat toch zeg en ik zag het moment nog een keer voor me dat ze glimlachend haar mondkapje opzette terwijl ze me met haar blauwe pretoogjes aankeek. “Damn”, dacht ik, en ik voelde m’n erectie weer opkomen.

Eenmaal thuis aangekomen begon het verliefde en dromerige gevoel weer af te nemen en begon ik steeds meer door te krijgen dat die verrekte verdoving er ook nog steeds was. Ik draaide de kraan open om m’n mond wat te spoelen, maar zoals verwacht lekte alles er aan alle kanten weer uit. “He bah, dat zal nog wel weer even duren voordat dat lamme gevoel is uitgewerkt”, dacht ik. Ik besloot op de bank te gaan liggen en zette de tv aan.

De volgende dag zat ik op de fiets op weg naar college en toen ik mijn sigaretten probeerde te pakken voelde ik een briefje zitten. “Dat is waar ook, die had ik gister van die stagiaire gekregen”, bedacht ik mij. Toen ik het briefje uitvouwde las ik: “Dorien Hoogelagen, Huidcentrum Zuid”, en er stond een telefoonnummer bij. ”Ja, wat moet ik daar nou mee”, dacht ik. “Nu ik 22 ben zijn die puistjes toch al bijna allemaal weg en zo erg vallen die vlekjes nou ook weer niet op”. Ik besloot verder te fietsen en dacht er niet meer over na. Gelukkig vloog de dag voorbij en zat ik binnen no time weer op de fiets.

Eenmaal thuis aangekomen was ik doorweekt van de regen. “Verdomme, waarom moest het nou weer net gaan regenen zeg!”, ging er door m’n hoofd. Ik besloot maar een lekkere warme douche te nemen en gooide al m’n natte kleding direct in de droger. Na het douchen föhnde ik m’n lange haren naar achter en smeerde ik wat aftersun op m’n gezicht om het schilferen tegen te gaan. Ik keek nog eens in de spiegel en keek nog eens naar de kleine vlekjes in m’n gezicht. “Eigenlijk vallen ze ook niet zoveel op”, dacht ik, “helemaal nu ik net terug ben van een lekker lang weekendje Barcelona. Waarschijnlijk zijn ze na de zomer wel helemaal weg”. “Aan de andere kant” dacht ik: “het zou toch ook wel lekker zijn als ze voor deze zomer al helemaal wegwaren en wellicht ziet die huidspecialiste er wel net zo leuk uit als die stagiaire”.

De volgende morgen besloot ik het nummer van het briefje toch maar te bellen onder het motto: “niet geschoten is altijd mis”.