de assistente deel 4

De Assistente

Berichtdoor Cilind » 01 apr 2011, 21:36
Beste lezers,
Ik ben hier sinds een paar weken lid en vond het tijd om maar eens een verhaal te gaan schrijven omdat ik het leuk vind om op die manier mijn persoonlijke ervaringen en fantasieën met jullie te delen. Ben afgelopen week bezig geweest met een verhaal dat als maar langer en langer werd en na 17 pagina’s vond ik het wel weer even genoeg :smile:. Ik hoop dat jullie het leuk vinden en ik hoop dat de lap tekst jullie niet afschrikt. Zou het bovendien erg leuk vinden als ik wat feedback zou krijgen (positief of negatief/opbouwend zodat ik er iets mee kan doen). Veel leesplezier:

De Assistente

“He bah, nog een klein uurtje en dan is het weer zo ver… Ik mag voor de zoveelste keer naar de tandarts om weer een paar gaatjes te laten vullen. “Het is ook altijd hetzelfde”, dacht ik, terwijl ik vloekte. “Snel nog even douchen, tanden poetsen en scheren en dan ben ik er klaar voor”. Gehaast zette ik de douche aan en ik baalde er nogmaals van dat mijn hele dag naar de klote was. “Fijn, lig ik daar straks zeker weer een uur naar het plafond te staren”, ging er door m’n hoofd heen.

“Shhhht” daar stroomde het warme water over me heen. Heerlijk voelde het zoals altijd en even leek het alsof de zorgen van me afspoelden. Helaas duurde het niet lang, want zodra ik de kraan weer uit had gezet kwam de spanning terug. “Fuck, nog maar 30 minuten, heb ik me weer eens verkeken op de tijd”, dacht ik, terwijl ik op de wandklok keek. Snel nog even scheren en tanden poetsen en dan als een gek op de fiets. Eenmaal bij de schuur aangekomen besefte ik mij dat de sleutel nog op m’n kamer lag. “Verdomme, ook dat nog!”, ging er door m’n hoofd. Een paar minuten later zat ik dan eindelijk opgefokt en wel op de fiets.

“Zo, hier linksaf nog een stukje rechtdoor en dan ben ik er”. Ik plaatste m’n fiets in het rek, zette m’n fiets op slot en liep het Medisch Centrum binnen. Toen ik ging zitten voelde ik me nog beroerder dan daarvoor. De zenuwen kregen de overhand en ik voelde m’n hart op en neer gaan in m’n borstkas. “Damn, het is ook altijd hetzelfde geintje hier, waarom heb ik niet gewoon een goed gebit zodat ik enkel voor controles hoef te komen”, ging er door m’n hoofd.

Een paar minuten later ging de deur open: “wil mevrouw van Baalen meekomen naar kamer 3? “, zei de assistente. “Shit, hoe kan dat nou. Ik zit hier al minstens 10 minuten en dan mag die vrouw ook nog eerst”. De deur ging weer dicht en ik zat nog steeds te wachten. Het leek wel alsof m’n hartslag per minuut steeg en ik vroeg mij dan ook af hoelang ik dit nog zou trekken. De deur ging al vrij snel nog een keer open: “wil meneer Bergen meekomen naar kamer 5?”, riep een andere assistente. “Pfff… eindelijk, het is zo ver”, dacht ik. Het voelde alsof alles van me afzakte en m’n lichaam stond in de “laat maar komen” stand.

Langzaam stond ik op en liep ik ietwat ongemakkelijk naar de behandelkamer. “De tandarts komt zo bij u hoor”, zei de assistente. “Is goed”, antwoorde ik, terwijl ik in mijn achterhoofd dacht: “jaja, ik wacht wel weer even…”. Nog geen 5 minuten later voelde ik de injecties door m’n tandvlees prikken en ik besloot maar weer naar het plafond te staren zoals ik altijd deed. “Wat een kutgeluid maakt die boor toch ook eindelijk”, dacht ik, terwijl ik voelde dat de tandarts steeds dieper ging.

Inmiddels was de tandarts bijna klaar en ik had het ook wel redelijk gehad. “Nog eventjes, en dan ben ik ervan af”, dacht ik. De boor werd weer teruggehangen en de assistente gaf de vulling aan. “Meneer” zei de tandarts plots. “Mag ik trouwens wat vragen?”. Licht geschrokken antwoorde ik: “uh…, ja natuurlijk”. “Het valt mij op dat u erg veel last heeft van tandsteen. Rookt u soms?”. Ik antwoorde: “ja uh…, dat klopt”, waarop de tandarts reageerde: “Aah dat verklaard een boel. Vindt u het goed als mijn stagiaire hier na de behandeling nog even naar kijkt?”. “WAT! “, Dacht ik. “Net alsof die gaatjes nog niet genoeg waren”, maar ik antwoorde braaf: “geen probleem hoor”, terwijl ik er eigenlijk enorm van baalde en de beste man liever had afgeschoten.

Na de behandeling moest ik nog even wachten. De tandarts en de assistente verlieten de behandelkamer en even later kwam de stagiaire binnen. “Hoi ik ben Anne, aangenaam kennis te maken. Ik kom even kijken naar je tandsteen”, zei ze. “Wauw, wat een lekker wijf”, dacht ik, en ik werd er verlegen van. Ik schatte haar zo’n 25 en bekeek haar nog eens goed. Ze had een mooi slank lichaam en lange blonde haren. Onder haar witte uniform droeg ze glimmende witte pumps en toen ze bukte om wat spulletjes te pakken volgde ik de contourlijn van haar string die verdween tussen haar billen.

Ze kwam naast me zitten en zette haar mondkapje op. Het stond haar best leuk eigenlijk zo’n mondkapje en ik vond het wel iets spannends hebben. Zo zag ik alleen nog haar mooie blonde haren en haar stralende blauwe ogen terwijl de rest als het ware nog een verrassing was. Daarnaast voelde ik me er ook extra verlegen door worden en dat wond me eigenlijk wel een beetje op. Tijdens de behandeling vernam ik weinig. Dit kwam vooral omdat ik m’n ogen niet van haar af kon houden. Hoe langer ik naar haar keek hoe opgewonder ik werd. Op een gegeven moment voelde ik zelfs langzaam een erectie opkomen, maar door m’n broek snel iets omhoog te houden zorgde ik ervoor dat m’n penis tegen m’n buikwand aan kwam te liggen waardoor het hopelijk niet opviel.

“Wat een lekker bruin kleurtje heb je trouwens. Net terug van vakantie?”, vroeg de stagiaire. “Bedankt, dat klopt inderdaad”, zei ik. “Ben net terug van een lang weekend Barcelona”. “Ó, wat heerlijk zo’n weekendje in de zon, dat zou ik ook wel weer eens willen. Dat vieze grauwe weer hier ben ik namelijk ook wel zat”. Lachend zei ik: “ja die zon is inderdaad erg lekker en eens wat anders dan die regen hier. Bovendien is m’n gezicht er ook aardig van opgeknapt”. “O, wat dan?” vroeg de stagiaire. Ik vertelde haar dat ik in het verleden last had gehad van puistjes en dat ik daar vandaag de dag nog wat vlekjes aan had overgehouden. “O, dat is inderdaad vervelend, maar gelukkig dat het heeft geholpen. Misschien moet je anders ook eens langsgaan bij een vriendin van mij”, zei ze. “Die werkt hier in hetzelfde gebouw en is gespecialiseerd in het wegwerken van littekentjes en vlekjes. Wacht, ik schrijf haar naam straks wel even op, dan kun je misschien eens kijken”.

Na het voltooien van de behandeling schreef ze wat op een briefje die ze vervolgens aan mij overhandigde. “Je moet trouwens nog wel een keer weer komen hoor, want ik heb nu niet genoeg tijd om onder en boven te doen en dan kan ik het ook nog even mooi polijsten”, zei ze. Ik antwoorde: “O, oké is goed”, en vond het eigenlijk niet zo erg om haar nog een keer te zien. Ik maakte een vervolgafspraak en daarna opende ze de deur voor mij. Nog één keer bekeek ik haar snel van onder tot boven en nadat ik haar had gegroet verliet ik de kamer. Weer eenmaal terug op de fiets probeerde ik haar nog even voor me te halen. Wat een lekker wijf was dat toch zeg en ik zag het moment nog een keer voor me dat ze glimlachend haar mondkapje opzette terwijl ze me met haar blauwe pretoogjes aankeek. “Damn”, dacht ik, en ik voelde m’n erectie weer opkomen.

Eenmaal thuis aangekomen begon het verliefde en dromerige gevoel weer af te nemen en begon ik steeds meer door te krijgen dat die verrekte verdoving er ook nog steeds was. Ik draaide de kraan open om m’n mond wat te spoelen, maar zoals verwacht lekte alles er aan alle kanten weer uit. “He bah, dat zal nog wel weer even duren voordat dat lamme gevoel is uitgewerkt”, dacht ik. Ik besloot op de bank te gaan liggen en zette de tv aan.

De volgende dag zat ik op de fiets op weg naar college en toen ik mijn sigaretten probeerde te pakken voelde ik een briefje zitten. “Dat is waar ook, die had ik gister van die stagiaire gekregen”, bedacht ik mij. Toen ik het briefje uitvouwde las ik: “Dorien Hoogelagen, Huidcentrum Zuid”, en er stond een telefoonnummer bij. ”Ja, wat moet ik daar nou mee”, dacht ik. “Nu ik 22 ben zijn die puistjes toch al bijna allemaal weg en zo erg vallen die vlekjes nou ook weer niet op”. Ik besloot verder te fietsen en dacht er niet meer over na. Gelukkig vloog de dag voorbij en zat ik binnen no time weer op de fiets.

Eenmaal thuis aangekomen was ik doorweekt van de regen. “Verdomme, waarom moest het nou weer net gaan regenen zeg!”, ging er door m’n hoofd. Ik besloot maar een lekkere warme douche te nemen en gooide al m’n natte kleding direct in de droger. Na het douchen föhnde ik m’n lange haren naar achter en smeerde ik wat aftersun op m’n gezicht om het schilferen tegen te gaan. Ik keek nog eens in de spiegel en keek nog eens naar de kleine vlekjes in m’n gezicht. “Eigenlijk vallen ze ook niet zoveel op”, dacht ik, “helemaal nu ik net terug ben van een lekker lang weekendje Barcelona. Waarschijnlijk zijn ze na de zomer wel helemaal weg”. “Aan de andere kant” dacht ik: “het zou toch ook wel lekker zijn als ze voor deze zomer al helemaal wegwaren en wellicht ziet die huidspecialiste er wel net zo leuk uit als die stagiaire”.

De volgende morgen besloot ik het nummer van het briefje toch maar te bellen onder het motto: “niet geschoten is altijd mis”. Nadat de telefoon een paar keer was overgegaan werd er opgenomen: “hallo met Dorien Hoogelagen van Huidcentrum Zuid, wat kan ik voor u doen?”. Ik vertelde mijn verhaal en vertelde dat ik een tip had gekregen van ene Anne die in hetzelfde pand werkte en een bekende zou zijn. “Dat is leuk om te horen zeg dat Anne je een tip heeft gegeven”, klonk het aan de telefoon. “Ik heb donderdagmiddag nog een plekje vrij, of wil je liever volgende week?”. Donderdagmiddag kwam mij eigenlijk heel slecht uit antwoorde ik en ik besloot een afspraak te maken voor volgende week.

Het was vrijdagmorgen en de zonnestralen schenen door m’n lamellen heen. “Wauw, wat een heerlijk weer”, dacht ik, en ik rekte me uit. Ik was die dag vrij en hoefde aan het einde van de middag alleen maar naar de tandarts zodat de stagiaire haar behandeling nog even af kon maken. Eigenlijk vond ik dat niet eens zo erg en ik zag er dan ook niet echt tegen op. Nadat ik m’n tanden had gepoetst kleedde ik me aan. “Wat zou ik eens aandoen”, dacht ik, en ik besloot m’n zomerse witte broek aan te trekken in combinatie met m’n nieuwe donkerblauwe shirt. De rest van de ochtend zat ik buiten in m’n stoel te genieten van de zon en rond een uur of 12 besloot ik de stad nog even in te gaan om boodschappen en dergelijken te halen.

“Het is al 4 uur”, zag ik op m’n horloge. “Toch maar eens richting het Medisch Centrum fietsen”, dacht ik. Ik stapte weer op m’n fiets en reed richting het Centrum. Nadat ik had plaatsgenomen in de wachtkamer mocht ik vrijwel gelijk doorlopen. “Het kan dus toch”, dacht ik. De assistente vertelde dat Anne zo zou komen en nog geen minuut later was ze er. “Hoi, je was er weer”, zei ze, en terwijl ze dichterbij liep voelde ik me weer een beetje verlegen worden. “Ja dat klopt”, antwoorde ik op een zo vrolijk mogelijke toon. Ze had haar blonde haren opgestoken en de zon die door de ramen achter haar scheen zorgde ervoor dat ik een echt kriebelend lentegevoel kreeg. “Het is ook niet voor niets dat ze dat ene liedje over die tandartsassistentes hadden geschreven”, dacht ik, terwijl ik in mezelf gniffelde. “Ik zal de stoel even naar achter bedienen en dan zal ik je tanden eens mooi polijsten”, zei ze. Ze bediende de stoel naar achter en zette daarna haar mondkapje op. Terwijl ik recht omhoog keek in haar glinsterende blauwe ogen voelde ik me weer opgewonden worden. “Wat zou ik je graag willen verwennen”, ging er door m’n hoofd, en terwijl ik dat dacht voelde ik wat voorvocht uit m’n penis lopen. “Verdomme”, dacht ik geschrokken. “Als dat maar niet door m’n witte broek komt”. Ik besloot m´n handen op m’n kruis te leggen om te voelen of het erdoorheen kwam en hoopte dat het haar niet opviel. “Gelukkig, het is nog droog”, ging er door m’n hoofd, terwijl ik met m’n handen over m’n kruis wreef. Ze schoof het behandeltafeltje naar me toe en begon met polijsten. Het was een raar gevoel, maar het voelde niet vervelend.

“Zo, we zijn klaar. Dat ging lekker snel”, zei Anne. “Kijk maar eens in het spiegeltje”. Ze hield me een spiegeltje voor en ik zag dat alles er weer stralend uitzag. “Bedankt”, zei ik, “dat was inderdaad erg snel”. Terwijl ze het zwevende behandeltafeltje weer terugschoof bukte ze over me heen. Haar decolleté kwam recht in m’n gezicht en ik voelde m’n penis weer omhoog komen en merkte dat er weer wat voorvocht uit liep. “Verdomme”, ging er door m’n hoofd, want ik voelde dat het dit keer wel door m’n broek kwam. Ze bediende de stoel weer omhoog en ik stond wat moeizaam op. Ik probeerde m’n handen voor de natte plek te houden, maar zag dat ze ernaar staarde. “Ik zie dat je broek een beetje nat is geworden”, zei ze, terwijl ze een beetje plagerig grinnikte. “Wacht maar, ik maak het wel even schoon. Ik denk dat één van de slangetjes van de apparatuur weer heeft gelekt”, zei ze, terwijl ze weer grinnikte. “Shit!”, dacht ik, “fijn is dat! No way dat die slangetjes hebben gelekt, dat moet zij ook wel weten”. Ze pakte een doekje uit de kast en hurkte voor me neer. Ze wreef langzaam over het plekje heen en ik voelde me ontzettend rood worden. Mijn god wat was dit vernederend. Ik kon wel door de grond zakken. “Zo, je bent weer schoon”, zei ze weer grinnikend, en ze gooide het doekje weg. Ze deed haar handschoenen uit en gaf me een hand terwijl ze me met haar speelse ogen aankeek. Ik opende de deur en groette haar zo vriendelijk mogelijk om de schaamte te onderdrukken. “Pffff” dacht ik toen ik eenmaal weer buiten was, en ik haalde weer opgelucht adem.

Eenmaal thuis aangekomen was het al bijna half 6. Ik zette het vuur op en 20 minuten later zat ik voor de tv op de bank met mijn bordje spaghetti op schoot. “Bah, er is weer eens niks op de tv”, dacht ik, en ik zette het ding maar weer uit. Na het eten besloot ik een lekker warm bad te nemen en ik zou daarna gaan slapen omdat ik toch wel moe was. Toen ik eenmaal in bed lag dacht ik nog eens terug aan die middag. “Het had vanmiddag ook anders kunnen aflopen”, ging er door m’n hoofd, en ik voelde die schaamte van die middag weer een beetje terugkomen toen ik aan het moment dacht dat ze de natte vlek op m’n broek schoonmaakte. Ik fantaseerde dat ze m’n broek naar beneden had getrokken en dat ze me ruw had afgetrokken terwijl ze me plaagde.

De volgende morgen werd ik laat wakker. Het was al 11 uur en ik zag dat ik me had verslapen. Ik besloot het eerste college van die dag maar te skippen en smeerde rustig mijn ontbijt. Rond half 1 stapte ik op de fiets en stipt om 1 uur zat ik in de collegezaal. Vandaag zou het over Bouwkunst gaan vertelde de docent. “Leuk”, dacht ik, en ik pakte m’n aantekeningenboekje erbij. Het was een interessante les en aan het einde had ik sinds lange tijd weer het idee dat ik wat nieuws had geleerd. Rond een uur of 4 stapte ik weer op de fiets en ik besloot nog even langs een paar vrienden te gaan.

“Hé Marnix, pak een biertje man”, zei Karel, en ik pakte een biertje en plofte neer op de bank naast Patrick. Het was een gezellige avond en rond een uur of 12 besloten we nog even door te gaan naar de stad. Uiteindelijk belanden we in een klein karaoke cafeetje waar iedereen gierde van het lachen. “Wat een lol kun je toch hebben met zo’n apparaatje”, dacht ik, en ik gaf de microfoon door aan Karel. “Jongens, we gaan zo sluiten”, zei de barman, en iedereen zei plagerig: “aaaaah, toe nou”. Helaas hielp het niet maar misschien was dat maar goed ook. Het was immers al bijna half 3 en het was ook wel weer een keer tijd om te gaan slapen. Thuis aangekomen plofte ik m’n spullen in de hoek van m’n kamer en ik dook direct onder de lakens. Het duurde dan ook niet lang voordat ik compleet van de wereld was.

“Tring tring”, klonk de wekker, en ik schrok wakker. “Fuck, nu al weer”, dacht ik, en ik stapte uit bed. Na het ontbijt sprong ik onder de douche en daarna fietste ik richting het Huidcentrum waar ik om half 10 een afsprak had. Eigenlijk was ik toch best wel zenuwachtig. Ik had geen idee wat ze ging doen en daarnaast voelde ik mij sowieso altijd snel onzeker in medische kringen. Eenmaal aangekomen bij het Centrum zette ik m’n fiets in het rek en nadat ik hem op slot had gedaan liep ik naar binnen. Gelukkig hing er in het huidcentrum een iets relaxtere sfeer dan bij de tandarts ernaast. Wellicht zal dat gekomen zijn doordat ze bij het huidcentrum rustgevende muziek op hadden staan en het bij de tandarts altijd muisstil was. Desalniettemin voelde ik de zenuwen weer opkomen en ik vervloekte mezelf dan ook. “Waarom zit ik hier eigenlijk, zo erg zijn die vlekjes niet eens en nu zit ik hier zenuwachtig te doen terwijl ik ook nog lekker in bed had kunnen liggen”.

Even later ging de deur open en er klonk: “meneer Bergen?”. Ik stond op en liep naar de vrouw toe. Ze schudde m’n hand en zei: “hoi, ik ben Dorien, loop maar achter me aan naar de behandelkamer”. Terwijl ik haar aankeek sloeg m’n hart op hol en wist ik weer waarom ik was gegaan. Het was namelijk niet zozeer om de vlekjes weg te werken, maar vooral om de kans dat de huidspecialiste er net zo opwindend uitzag als de stagiaire van de tandarts. In dat geval zou ik namelijk weer iets hebben om me thuis op te verlekkeren. Ik liep achter haar aan en terwijl ik dat deed bekeek ik haar goed.