De meisjes ontgroend deel 1

Daar stonden ze op hun eerste ontgroeningsdag van de vereniging, een stuk of twintig frisse meisjes. Zoals hen vooraf was aangegeven, waren ze allen gekleed in een kort jurkje, topje en hakjes, met lichte opmaak. Ze zagen er fris en zomers uit. Giechelend wisselden ze verhalen uit en complimenteerden ze elkaar met hun leuke outfit. Sanne, een klein bruinharig meisje, fluisterde tegen Anouk, een knappe blondine: ‘Benieuwd wat we vandaag gaan doen. Het zal allemaal wel meevallen, toch?!?’ ‘Tuurlijk’, zei Anouk, ‘maak je geen zorgen’.

‘Meisjes!’, zei een zware stem ineens. ‘Ga staan, ik wil twee nette rijen zien!’ Daar stond een niet onknappe, gespierde jongen voor hen. ‘Wat zien jullie er mooi uit allemaal zeg. Jullie hebben goed je best gedaan. Ik ben Sander, en ik ga jullie voorbereiden op het lidmaatschap van onze vereniging. En jullie gaan doen wat ik zeg. Is dat begrepen, kleine feutjes?’ De meiden giechelden en knikten. ‘Mooi zo. Ik ga jullie deze week trainen tot volleerde circusartiesten. En aan het eind van de week gaan we een voorstelling doen voor de ouderejaars. Ik verwacht van jullie dat je je uiterste best doen, iets minder accepteer ik niet. Jullie hebben vijf minuten om te plassen en je op te frissen, en dan gaan we serieus aan de slag. Hup!’

Er hing een ontspannen sfeertje, de meiden hadden er wel zin in. Na vijf minuten klapte Sander in zijn handen en liet de dames weer in rijen staan. ‘Op jullie knieën!’ De meisjes knielden. ‘Handen en knieën! Kijk naar me op!’ De meisjes gehoorzaamden en keken vragend naar Sander op. ‘We beginnen met een conditie oefening. Jullie gaan nu door elkaar heen door de zaal kruipen.’ Dat deden de meisjes. Een meisje dat stopte, kreeg een tik op haar bil van Sander. ‘Hup, feutje. Doorkruipen!’ Sander liep steeds naar een meisje en vertelde haar welk dier ze moest nadoen. Al gauw was het een geknor, geblaf en gemiauw van jewelste. Dit vonden de meisjes wel leuk, er werd bij gelachen. ‘Stop! Ik wil dat jullie kruipend een wijde kring vormen.’ De meisjes kropen in een kring. ‘Nu ga je met je hoofd onder het rokje van het feutje voor je. Goedzo.’ De hoofden van de meisjes verdwenen onder elkaars rokjes. ‘Pak met je tanden het slipje van het feutje voor je vast.’ Dit deden de meisjes gehoorzaam, op een na, die met rode wangen opstond. Sander greep haar bij haar nekvel, ze schreeuwde en hij zette haar buiten. ‘Wie stopt gooi ik eruit en die mag geen lid meer worden. Knik met je hoofd als je dat begrepen hebt. ‘De rokjes bolden op en neer onder het geknik. ‘Goed zo. Trek nu met je tanden het slipje naar beneden. Iedereen klaar? En nu geef je een zacht kusje op de lippen van het sletje voor je. En nog een keer. Nu likken, langzaam van onder naar boven. Doorgaan!’ Sander liep langs de meiden en controleerde of iedereen hem gehoorzaamde. Langzaam begon het kreunen en begonnen lichamen te trillen. ‘Doorgaan, niet stoppen!’ Langzaam nam het gezucht en gekreun toe, tot de zaal gevuld was van dit geluid. ‘Goedzo, ga door tot het sletje voor je klaar is.’

Toen er her en der ineengezakte lichamen van de meisjes lagen, zei Sander: ‘Ik ben erg trots op jullie, dames, volgens mij hebben jullie wel pit. Ga maar even zitten. Jij daar, hoe heet jij? ‘Bo’, zei het meisje zachtjes. ‘Kom maar even mee met mij.’ Sander en Bo verdwenen en rolden een houten ‘marteltuig’ tevoorschijn. Sander wees naar polsbanden die aan de bovenkant van het tuig waren vastgemaakt. Bo legde haar handen erin en in een mum van tijd had Sander haar handen vastgeboeid. Bo keek bang, en vroeg: ‘Wat ga je doen?’ Onverstoorbaar pakte Sander een ballgag en stopte die in Bo’s mond. ‘Geen praatjes, sletje. Ik stel hier de vragen.’ Bo’s ogen verwijdden zich en ze protesteerde. Er klonk alleen een gedempt geluid. Sander deed onverstoorbaar haar schoenen uit en bevestigde haar benen aan boeien aan twee balken aan de onderkant van het tuig. ‘Nou feutjes, ik ga jullie flink trainen op soepelheid. Daarom ga ik eens kijken hoever dit brutale sletje kan spreiden. Jij daar! Hoe heet jij?’ ‘Anne’, zei een fel meisje met grote blauwe ogen en keek hem uitdagend aan. Sander pakte met zijn hand Anne’s wangen beet en dwong haar op de knieën, haar vast aankijkend. ‘Kijk naar de grond, handen en voeten. En ik ben meester Sander voor jou. Is dat begrepen, teefje? ‘Ja meester Sander’, zei Anne. ‘Goedzo. Jij gaat nu aan die hendel draaien, dan gaan we kijken hoe ver Bo kan spreiden. En de anderen kleden zich uit, alleen jullie slipje blijft aan.’ Op handen en voeten keken de dames hoe Anne aan de hendel draaide en Bo’s benen verder gespreid werden. Bo’s ogen waren groot van angst. Sander voelde de spanning op haar dijen, om te kijken of deze niet te sterk werd. Hij aaide haar over haar wang en sprak haar geruststellend toe. ‘Goedzo kleintje, je doet het goed. Er gaat je niets gebeuren. Grote meid’. ‘Anne, stop!’ Anne stopte en Bo hin daar met ver uiteen gespreide benen. ‘

‘Feutjes, we gaan Bo even alleen laten en een luchtje scheppen. Kruip maar achter mij aan! De meiden kropen achter Sander aan naar buiten. Met grote ogen en haar schreeuwen gedempt door de bal, bleef Bo alleen achter in de zaal.