De slavinnen van Uchlenrode vier jaar later

Dit werk is opgedragen aan Katja, auteur van het originele “De Slavinnen Van Uchlenrode” uit 2010, ondertussen meer dan 19.000 keer aangeklikt op verhalen.lezen.nl en naar mijn mening een moedige en met veel volharding uitgeschreven seksuele fantasie.
Mijn versie is een afzonderlijk te lezen verhaal met twee andere hoofdpersonages, dat zich vier jaar later en in hetzelfde slavenkamp afspeelt. Professor, majoor en beulen zijn er nog, maar op de vraag wat er met slavin 2892 gebeurd is, kent alleen Katja het antwoord…

© Ahsoka

Trop. Am. Republiek, mei 2014

We waren met zijn achttienen. Allemaal vrouwen tussen de twintig en vijftig jaar oud. Ik was de enige blanke. Al de andere vrouwen waren kleurlingen, inlandsen die het Kamli dialect spraken. We zaten in een militaire vrachtwagen en onze polsen waren met handboeien aan een ijzeren rail vastgeketend, hoog boven onze hoofden.
Er was één inlands meisje bij dat Frans sprak. Zij vertelde me dat ze Malika heette en dat er zich al jarenlang een genocide voltrok tegen het Kamli volk waar zij toe behoorde.
“Een genocide? Hoe vreselijk,” zei ik droevig. “Ik ben Gisele Neffe. Uit Parijs.”
“Uit Europa? Waarom hebben ze jou gearresteerd?” vroeg Malika nieuwsgierig.
“Ik betaalde met vals geld,” antwoordde ik. “Dat beweerden zij toch. De rechter gaf me drie jaar voor valsmunterij. Ze pakten mijn telefoon af en ik mocht zelfs de Franse Ambassade niet bellen. Ik ben atlete en trainde in Mobadir. Dit is een nachtmerrie. Ik kan het nog niet geloven.”
“Geloof het maar,” reageerde Malika. “In mijn land is de overheid corrupt. En nu brengen ze ons naar de Uchlenrode gevangenis. Een afschuwelijke plek. Ik ben bang dat…”
Malika kon haar zin niet afmaken, want de vrachtwagen stopte. Een soldaat kwam op ons af, deed onze handboeien uit en we werden uit de laadbak gesleurd.
Malika liet zich onmiddellijk op haar knieën vallen. Ze zwaaide met haar armen, wees naar mij en riep van alles naar de soldaten. In hun eigen taal. De mannen aarzelden enkele minuten terwijl Malika tegen hen bleef roepen. En dan, opeens, greep een soldaat mij bij mijn haren beet. Ook Malika werd zo beetgegrepen. Ik spartelde tegen, maar kreeg een klap van zijn wapenstok, een zware houten knuppel. Ik hoorde en voelde mijn neus breken en er stroomde bloed uit mijn neus en over mijn mond. De pijn vlamde door mijn gezicht en trof me als een mokerslag. Die plotse pijn en de gewelddadigheid van die soldaat maakte alles opeens angstaanjagend écht. Ik hield op met tegenspartelen en strompelde achter de soldaat aan terwijl ik met mijn rechterhand mijn neus dichtkneep en het bloeden probeerde te stelpen.
We werden naar een grijs betonnen gebouw gebracht, waar andere mannen ons van de soldaten overnamen. Die mannen, twee reusachtige apen van kerels, droegen een bruinleren slagersschort, over hun uniformjasje en broek. Er zaten donkere spatten op het donkere leer. Niemand hoefde me te vertellen dat het bloedspatten waren. Ik wist het gewoon De kale ruimte waar ze ons daarna naartoe brachten, had wit gepleisterde muren en waren geen meubels. Aan de muren en in de rails aan de zoldering zaten haken geschroefd, aan sommige ervan hingen katrollen en kettingen.
De twee gorilla’s boeiden mijn polsen met handboeien op mijn rug. Mijn gebroken neus bloedde nog wel, maar niet veel. Met Malika deden ze hetzelfde, ook haar polsen werden geboeid. De mannen spraken geen woord, ook niet toen een van de twee Malika voor mijn ogen begon uit te kleden.
Hij gebruikte een grote schaar om haar jurkje doormidden te knippen. Hij begon bij de zoom en knipte van beneden naar boven, mooi in het midden. Hij deed dat heel vakkundig, alsof hij het al duizend keer had gedaan. Malika droeg een zomers jurkje met een bloemenmotief. De kleur ervan ging prachtig bij haar donkere huid en zwarte krullen.
Ik kon alleen maar toekijken en denken dat het straks ook mijn beurt zou zijn. Eerst zag ik haar bruine knieën en dijen te voorschijn komen, daarna haar witte slipje, haar buik en haar beha. Die knipte de man ineens mee doormidden, zodat Malika ’s borsten naar omlaag zakten, ten prooi aan de zwaartekracht. Vervolgens knipte de schaar links en rechts in het elastiek van haar slip. Een wat stug uitziend, zwart vachtje werd zichtbaar, haar schaamhaar vormde een driehoekje boven de gleuf van haar geslacht.
Ze is erg mooi, dacht ik bij mezelf. Als topsportster zie je wel vaker mooie lichamen, maar Malika had meer dat vrouwelijke, die rondingen. De man die haar had uitgekleed, dacht blijkbaar hetzelfde, want hij betastte haar borsten. Hij woog ze in zijn handen, liet ze een paar keer op en neer wippen en zei iets tegen de andere man. Ze lachten om wat hij had gezegd.
De andere man nam de schaar over en richtte zijn aandacht op mij. Mijn minirok was uit jeansstof, maar de schaar knipte er doorheen als een mes door warme boter. Ook mijn blauwe topje werd aan flarden geknipt. Men had mij in een strandbar gearresteerd, net buiten Mobadir, dus ik droeg een bikini onder mijn kleren. Donkergroen, zoals mijn ogen. Voor hij mijn bikini stuk knipte, zei hij nog iets tegen zijn collega. Ze keken allebei naar mijn strakke buikspieren en leken onder de indruk.
Enkele seconden later werden mijn bikinitopje en broekje stuk geknipt, en stond ook ik in mijn volledige naakte glorie voor de twee mannen en Malika te kijk. Ik scheer mijn poesje, dus op wat zwarte stoppeltjes na, ben ik daar kaal. Ik ben blond, donkerblond om precies te zijn, maar daar beneden niet. Als ik mijn vachtje vrijelijk laat groeien, is het net zo zwart als dat van Malika.

Nu Malika en ik allebei naakt waren, belden de mannen iemand op. Even later verscheen er een mannenhoofd in de deuropening, maar deze man droeg een waanzinnige pruik met rode krullen, was geschminkt als een vrouw en droeg hoge hakken onder zijn witte doktersjas.
“Ik ben de professor,” zei hij. Hij sprak vloeiend Frans en had enkel oog voor mij. Malika ‘s aanwezigheid negeerde hij compleet. “Ik hoorde dat er een Française in de vrachtwagen zat. Een blanke atlete en valsemunter. Hoe boeiend!”
Mijn hart miste een slag bij het horen van zijn Parijse accent. Wat een geluk, dacht ik hoopvol, deze man, een travestiet of zo, had in mijn land gewoond en gewerkt.
“Ik ben geen valsemunter,” zei ik. “Dit is een misverstand. Mag ik iemand bellen? De ambassade misschien? Mag dat, alstublieft?”
De professor antwoordde niet. Hij knikte naar de mannen die ons naar binnen hadden gebracht. Een van hen greep mijn haren beet. Het deed pijn en ik slaakte een kreet. De andere man ramde zijn wapenstok tegen mijn tanden en mijn hoofd sloeg achterover.
“Auw!”
“Slavinnen zwijgen en gehoorzamen,” zei de professor kortaf. “Tenzij hen een vraag wordt gesteld.”
Twee gedachten raasden door mijn kloppende hoofd. Er loopt bloed in mijn mond en drie van mijn voortanden staan helemaal los, dat was de eerste gedachte. En slavinnen? Hoezo slavinnen? Dat was mijn tweede gedachte. Maar ik hield wel mijn mond dicht.
“Haal een harnas voor die Kamli teef,” zei de professor. “Haar nummer wordt 12057. Het blanke exemplaar wordt 12058. Haar lichaam is interessant, ik wil haar hier houden. Allebei eigenlijk, want soms heeft de majoor ons in het hoofdgebouw nodig en dan kan deze Kamli teef als tolk fungeren. In het gerechtelijk dossier staat dat zij voor de Verenigde Naties heeft gewerkt en dat ze drietalig is.”
De twee mannen met de bevlekte lederen schorten liepen naar buiten. Malika en ik bleven alleen achter met de professor, maar Malika, die hij een Kamli teef had genoemd, leek voor hem gewoon niet te bestaan.
“De volgende drie jaren ben jij slavin 12058,” zei hij, me recht in de ogen kijkend. “Ik ben arts, mijn diploma behaalde ik aan de universiteit van Parijs. Jij bent een Europese, blank en topfit, voor jou gelden een paar privileges, maar de algemene regels zijn hier voor iedereen hetzelfde. Is dat begrepen, 12058?”
Ik knikte, zo snel als ik kon.
“Ja, professor.”
“Goed zo,” siste hij. “En dan volgt er nu een demonstratie. Jouw vrouwelijke tolk behoort tot het Kamli volk, ze is uitschot en in tegenstelling tot jezelf, zal die teef Uchlenrode niet levend verlaten.”

Een van de twee mannen van daarnet kwam opnieuw binnen. Hij bevrijdde Malika van haar handboeien en begon haar het harnas aan te trekken. Het bovenste gedeelte ervan leek op een dwangbuis. Ik zag een hoofdstel met een mondbit dat Malika dwong om haar mond wijd open te sperren. Daaronder zat een metalen borstplaat met gaten waar haar beide borsten apart doorheen staken, maar ik zag ook veel lederen banden en spanriemen voor rond haar armen en benen.
Ik hoorde Malika angstig kreunen toen de man een van de riemen tussen haar benen doortrok en die fel aanspande. Het was een dunne blauwe spanriem en hij zat precies over haar clitoris heen gespannen. Met opzet, daar twijfelde ik niet aan.
Toen hij klaar was met dat ding, kon Malika haar hoofd, hals, armen en benen niet meer bewegen. Ik was in shock en zag aan Malika ’s ogen dat zij dat nog meer was. De professor wees naar een glanzende stalen haak die uit de muur stak.
“Zorg dat ze niet omvalt, Rodrigo,” zei hij in het Engels en Rodrigo begreep hem. “Gebruik die haak daar.”
Hij greep Malika bij haar schouders beet en sleurde haar tot bij de haak. De punt ervan schoof rond een van de lederen banden tussen haar schouders.
“Hhhggg,” kreunde ze. Niet omdat de haak pijn deed, maar omdat Rodrigo aan haar lange ravenzwarte haren trok en die begon af te knippen. Vervolgens schoor hij haar hoofd helemaal kaal. Hij wreef de hoofdhuid in met iets wat brandde, want Malika begon opnieuw te kreunen. Ik wilde wegkijken van haar angstig heen en weer flitsende ogen, maar de professor zag dit en werd boos.
“Ogen niet afwenden of sluiten, 12058,” zei hij. “Anders trek ik je privileges in. Dan krijg je dezelfde behandeling als een Kamli teef.”
Dat vooruitzicht joeg me meer angst aan dan Malika ’s ogen, dus keek ik toe hoe Rodrigo een strakke rubberen muts over haar hoofd trok en een nummer op haar buik brandde. Het toestel dat hij daarvoor gebruikte leek op een elektrisch strijkijzer. De cijfers waren bloedrood, ongeveer vijf centimeter groot en er stond 12057. De brandwonden smeulden nog na. Malika ’s lichaam schokte in de vreemde dwangbuis toen dat gebeurde, maar veel haalde haar gekronkel niet uit. Haar omlaag bungelende borsten bewogen mee, en ze kon wat stuiptrekken met haar tegen elkaar aan gebonden benen, meer effect had het allemaal niet.
Rodrigo haalde een stalen tang uit de zak van zijn bruinleren schort, maar de professor kuchte even en stak zijn hand omhoog.
“Nee, Rodrigo,” zei hij hoofdschuddend. “Eerst de neusring. Onthoud dat, jongen! Altijd eerst de ring, dan pas het gebit.”
“Ja, professor. Sorry. Het zal niet opnieuw gebeuren.”
Vol verbijstering zag ik hoe Rodrigo een pistool gebruikte om er een gaatje mee te schieten in het tussenschot van Malika ’s neus en daar een stalen ring doorheen stak. De ring was zo groot als een muntstuk.
“Hhhggg! Hhhggg,” kermde Malika hijgend. Ze hing als een vis aan de haak, even weerloos en bang als ikzelf, die niet in zo een dwangbuis harnas zat. En dat was nog niet haar ergste beproeving vandaag. Ik viel bijna flauw toen Rodrigo haar mooie witte tanden één voor één uit haar mond begon te trekken. Ik kokhalsde en oprispingen vanuit mijn maag gaven mijn mond een zurige smaak. Malika, die kermde van de pijn. Bloed liep uit haar opengesperde mond. Het stroomde over haar kin, hals en borsten. Ze verloor verschillende keren het bewustzijn, maar een volgende pijnscheut bracht haar telkens weer terug naar de rauwe bloederige realiteit.
Ik durfde mijn ogen niet van haar tandeloze mond en verwrongen gezicht af te wenden. Nu zeker niet. Ik voelde medelijden voor Malika, zoveel medelijden. Tegelijkertijd dacht ik aan de verschrikkingen die mij nog te wachten stonden. Wat had de professor voor mij in petto? De ene adrenaline opstoot volgde op de andere. Mijn hart ging als een razende tekeer en ik zweette als een rund. Angstzweet was het, puur angstzweet.
Malika werd van de haak getild en Rodrigo, die ruwe aapmens, legde haar over zijn schouder. De professor duwde mij voor hem uit en wij volgden Rodrigo naar een aangrenzende ruimte. Malika ’s gladde bruine billen deinden op en neer, ik keek recht op de blauwe spanriem, die tussen haar bilspleet en over de gezwollen lippen van haar kut zat opgetrokken. Wat er hier gebeurt, tart alle verbeelding, dacht ik bij mezelf. Ik weet niet waar we naartoe gaan en ik wil het niet weten.

Rodrigo leidde ons naar een groezelig uitziende operatiekamer. Hij liet Malika ’s lichaam brutaal op de operatietafel neerploffen. Ze belandde met een bonk op haar rug en kermde van de pijn. Zij kon zich niet bewegen en ik durfde me niet te bewegen.
De professor nam een grote tang met vlijmscherpe, in elkaar klikkende punten aan de uiteinden. De scharen van de tang dampten, ze had in kokend water gelegen.
“Vroeger was een borststaaf gebruikelijk,” zei de professor tegen mij. “Maar sinds twee jaar gebruik ik stalen ringen omdat die zoveel meer mogelijkheden bieden.”
Ik knipperde met mijn oogleden. Geen idee waar hij het over heeft, dacht ik, althans tot hij de tang tegen Malika ’s rechterborst hield. De scharen klapten dicht en haar borst werd zijdelings doorboord. Van links naar rechts en van achteren in de borst, heel dicht tegen haar ribben aan.
“Hhhggg! Hhhggg!”
Er liepen tranen uit de ogen van Malika, ze rolden over haar wangen en vermengden zich met het bloed rond haar opengesperde, tandeloze mond. Ik hapte naar adem. Overal op mijn naakte lichaam verscheen kippenvel toen de grote tang opnieuw dichtklapte en Malika ’s andere borst ook doorboorde. Ik huilde met haar mee en begon te snikken als een klein kind, ik was in shock.
“Breng de ringen aan,” zei de professor kalm. “Negenhonderd gram. Aan elke kant één.”
Rodrigo knikte en ik zag hoe hij twee blinkende stalen ringen door de bloederige gaten in Malika ’s borsten schoof. Als twee reusachtige piercings lagen ze op haar ribben.
Enkele tellen later begreep ik waarom men Malika ’s onderarmen helemaal vrij had gelaten, en waarom die naar buiten waren gedraaid. De professor maakte namelijk een incisie met zijn scalpel, ergens onder haar handgewricht.
Ik moest opnieuw kokhalzen toen ik hem spieren, pezen en zenuwen zag opzij duwen, tot er voldoende plek was om een stalen pin dwars door Malika ’s pols heen te duwen. Opnieuw bloedde ze, maar daar trok de professor zich niets van aan. Hij ging in alle rust met haar andere pols aan de slag. In plaats van een verband, bond hij haar beide polsen af met zwartleren polsbanden, in het midden ervan zat een uitsparing voor de metalen pin.
Dit alles deed de professor zonder enige vorm van verdoving! Malika kronkelde, kermde, kreunde en hijgde als een bezetenen. Haar huid glom van het zweet en in haar uitdrukking las ik tekenen van waanzin.
Daarna inspecteerde de professor al haar andere wonden. Hij stelpte het bloeden in haar mond, en hij veegde haar gezicht, hals en borsten schoon met een product op een doek, iets wat erg stonk. Waar nodig bracht hij zelfs een kleine hechting aan.
“Slavin 12057 is klaar,” zei hij. “Breng de Kamli teef naar haar cel en verwijder het harnas. Ik heb het opnieuw nodig. Ik breng slavin 12058 zelf wel terug naar de loods. Het is haar beurt nu.”
Zodra ik hem die woorden hoorde uitspreken, trok al de kleur uit mijn gezicht. 12058! Dat is mijn nummer! O, god, nee, dacht ik nog. Nee! Toen draaide de wereld om me heen en alles werd zwart. Deze keer viel ik echt flauw.

Ik kwam bij bewustzijn op het moment dat Rodrigo de metalen plaat rond mijn borstkas aanspande. Mijn bescheiden C-cup puilde door de twee gaten naar buiten. De riemen rond mijn hoofd en het mondbit zaten al op hun plek.
O god… Ik kan mijn mond niet meer sluiten, dacht ik. Die gorilla gaat mijn tanden uittrekken! Maar voor het zover was, moesten mijn benen nog worden ingesnoerd. Rodrigo deed dat en ook de blauwe spanriem werd strak getrokken tussen mijn schaamlippen. Het ding plette mijn clitoris, ik had me nog nooit zo vernederd gevoeld.
“Blonde vrouwen zijn uiterst zeldzaam,” zei de professor droog. “Je hoeft deze niet kaal te scheren, Rodrigo. Breng het nummer aan, wil je?”
Nu was het mijn beurt om te kreunen. Ik werd tegen een haak aan de muur geplaatst en gebrandmerkt. Op mijn buik, net zoals Malika. Ik rook de geur van mijn eigen verschroeide huid en kronkelde met mijn naakte lichaam in dat verschrikkelijke dwangbuisding.
“Hhhggg! Hhhggg!”
Rodrigo kwam met de tang. Hier had ik het meeste angst voor, nog meer dan voor het doorboren van mijn borsten en polsen.
“Alleen de niet opgevulde tanden, Rodrigo,” zei de professor streng.
Rodrigo knikte hem toe en trok veertien tanden. Al mijn voortanden en mijn vier hoektanden. Godzijdank zaten er vullingen in de meeste van mijn kiezen. Ik kermde, kreunde en schokte. Ik werd gek van de pijn die in voelde. En net zoals de arme Malika, verloor ook ik af en toe het bewustzijn.
Even later ontwaakte ik uitgestrekt op de groezelige operatietafel, maar mijn blanke borsten werden gespaard. Zij werden niet geringd. Aan de polsbanden ontsnapte ik echter niet. Ik viel drie keer flauw en braakte op de handen van de professor toen ik zag hoe mijn polsen zonder verdoving door hem werden opengesneden.
“Dit walgelijke vrouwmens heeft me bevuild met haar braaksel, Rodrigo,” zei de professor ontstemd. “Ze moet terug naar de loods en mag pas vannacht naar haar cel. Hang die blanke slavin op aan haar polsen en geef haar van de zweep.”
Rodrigo knikte hem toe en begon me van al die riemen en banden te verlossen. Ik hoorde hem zeggen dat het harnas ergens anders nodig was.

In de loods hees Rodrigo me op aan twee katrollen, één aan elke polsband. Mijn armen werden uit elkaar getrokken. Als ik mijn tenen strekte, raakte ik nog net de betonnen vloer. De professor was nergens meer te bespeuren. Rodrigo zei dat de beulen van Uchlenrode dit ‘de Y-stand’ noemden.
Het kan me niet schelen hoe men het noemt, dacht ik verbitterd terwijl ik kermde van de pijn. Ik hing naakt en met gespreide armen aan twee verdomde vleeshaken! En achter mijn rug hoorde ik het griezelige geluid van mijn beul die zijn zweep door de lucht liet zwiepen. De pijn sneed door mijn lichaam en bezorgde me kippenvel.
“Auw!”
Rodrigo lachte me uit. Hij liet zijn zweep opnieuw knallen, nog drie keer na elkaar.
“Auw! Ai! Auw!” De huid op mijn blote rug en achterste brandde van de pijn. Het voelde alsof er iemand met een mes in me sneed.
“Ja, schreeuw maar, niemand luistert,” zei Rodrigo spottend. “Hah! Je moest eens zien hoe mooi rood de striemen er uitzien, op die blanke slavinnenbillen van jou.”
Er volgden nog zestien zweepslagen, vooral op mijn rug, maar soms ook op mijn billen. Rodrigo genoot ervan om me te slaan en ook na afloop bleef hij me sarren.
“Ik zal je neuken,” zei hij dan. “Elke dag als het aan mij ligt. Ik en al de anderen. Wij zien hier niet vaak iemand als jij.”
Zwijgend keek ik de andere kant op, maar ik huiverde toen hij met zijn zweep over mijn borsten wreef. Of tussen mijn benen, waar hij de zweep dreigend tegen mijn poesje en mijn gevoelige klit aan drukte. Dan kon ik mijn angst voor die pijn niet verbergen.
“Ik zal je kale kut niet verminken,” zei Rodrigo bij het zien van mijn schrikreactie. Ook nu lachte hij me vierkant uit en zei vol leedvermaak: “Jouw blanke spleet moet nog dienen.”

In de uren die volgden, kwamen er tientallen geüniformeerde mannen naar me kijken. Meestal bleef het niet bij kijken alleen. Ze knepen in mijn borsten en billen, en voelden aan mijn kale poesje. Er was er zelfs één die zijn vingers in me stak, zowel in mijn kontgaatje als in de gleuf van mijn kut.
Sommige onder hen droegen bruinleren beulsschorten, maar de meeste niet. Er waren momenten dat er wel vier of vijf van die kerels tegelijkertijd om me heen stonden en met hun vieze handen aan me zaten.
Toch waren al die vernederingen niets in vergelijking met de afschuwelijke onmenselijke pijn die ik voelde. Op die plekken waar tanden hadden gezeten, was er voortdurend de kloppende pijn van open wonden. Mijn rug en billen gloeiden nog na van de zweepslagen en de pijn in mijn polsen overtrof werkelijk alles.
Ik was nog nooit zo blij geweest om iemand te zien dan op het moment dat Rodrigo me kwam ophalen om me naar mijn cel te brengen. Ik kon niet meer op mijn benen staan, zo zwak voelde ik me. Ik had geen kracht meer. Hij vertikte het echter om me te dragen, dus sleurde hij me aan mijn haren door de loods, door de gang en naar de cel, die zoals ik ontdekte, met Malika deelde.
Zij lag op een dikke mat op de grond, half in slaap, half in pijn. Voor mij stond er een smal bed met een groezelige matras. Misschien was dat bed ook een van de privileges voor Europeanen, waar de professor het daarnet over had, dacht ik. Te moe om iets tegen Malika te zeggen, sleepte ik mijn gefolterde lijf op het bed. Ik viel als een blok in slaap, maar lang sliep ik niet.
Drie mannen kwamen onze cel binnen. Ze droegen uniformen. Malika zag hen ook, maar zij hield zich doodstil op haar mat op de grond. Twee mannen grepen mijn benen beet en trokken ze uit elkaar. De derde knoopte zijn broek open en ontblootte zijn erectie. Het was een grote kerel en zijn stijve pik was navenant.
De lelijke aap liet zich op me zakken, tussen mijn gespreide benen. Hij veegde wat spuug in mijn opening en begon me brutaal te neuken. Dat was de eerste keer dat ik verkracht werd. Meteen daarna volgde de tweede keer. En de derde keer. Ik durfde niet te gillen, maar inwendig krijste ik mijn walging en afgrijzen uit.
Toen de drie kerels mij beu waren, begonnen ze Malika te kwellen. Gewoon als tijdverdrijf. Ik lag uitgeteld en suf geneukt op mijn smalle bed, machteloos om er iets tegen te doen. Ik begreep niets van wat ze zeiden, alleen het woord ‘Kamli’, dat keer op keer werd uitgesproken alsof het iets smerig was. Ze dwongen Malika om rechtop te staan door aan haar neusring te trekken. Daarna regende het vuistslagen op haar lichaam.
Ze sloegen ze haar verrot en trokken aan de ringen die door haar borsten zaten. De wondden begonnen opnieuw te bloeden. Hoe luider Malika gilde, hoe harder ze haar met hun vuisten bewerkten. Het was verschrikkelijk en ik huilde stilletjes, ik kon het niet meer aanzien en wendde mijn blik af. Toen ze weggingen, waren Malika ’s beide ogen dichtgeslagen. Haar hele gezicht was dik en opgezwollen.

De volgende ochtend werd de deur van onze cel geopend. Er kwam een vrouw naar binnen. Het cijfer 36 stond in de huid van haar buik gebrand. Ze droeg een kokerrokje dat strak rond haar taille spande en tot halverwege haar dijen reikte. Haar borsten waren bloot en geringd. Ze bracht ons water en pap in houten kommetjes. Geen bestek. Malika was zo goed als blind, haar ogen waren nog altijd rood en dik opgezwollen. Ik gaf haar het kommetje in haar handen.
De vrouw met de kokerrok begon op fluistertoon te praten. Ze sprak Kamli dialect, Malika vertaalde telkens wat er gezegd werd.
“Ik ben een keukenslavin,” zei 36. “Iedereen hoopt om in de keukens te mogen werken. Keukenslavinnen leven langer dan de andere. En niemand is hier al zo lang als ik. Een kwart van mijn bloed is Moba, daarom doden ze mij niet. De levensverwachting van een slavin in Uchlenrode is twee jaar. Maximum.”
Malika vertaalde en ik bekeek de vrouw met belangstelling. Op haar hoofd zat ook zo een rubberen badmuts en ik schatte haar leeftijd rond de vijftig. Ze had een mooi lichaam en grote levendige ogen. Die ochtend vertelde zij ons dat ze ons twee keer per dag een maaltijd zou brengen. Ze mocht niet langer dan een half uur uit de keuken wegblijven.
Toen ze hoorde dat ik die nacht door drie mannen was verkracht, knikte ze en aan haar gezicht zag ik dat ze wist wie mijn aanvallers waren.
“Vetlip,” zei ze. “Die grote lelijke aap noemen we vetlip. Hij is een officier en de ergste van alle beulen hier in Uchlenrode. Die andere twee mannen waren zijn luitenants. Op de majoor en de professor na, zijn die drie mannen de hoogste in rang. Het is logisch dat zij de nieuwe blanke slavin als eerste mochten neuken.”
Ik verslikte me bijna in mijn pap. Als eerste? Wie zou me er dan nog allemaal verkrachten? Ik vroeg het aan Malika en zij vertaalde voor 36.
“Alle mannen hier,” antwoordde ze. “De opzichters van de mijn, de beulen, de soldaten die de muren bewaken en eventuele bezoekers, meestal zijn dat gasten van de majoor. Hij is de hoogste officier in het kamp, de professor rapporteert aan hem. Die twee zullen je niet verkrachten, zij haten vrouwen.”

Tijdens de twintig minuten dat de keukenslavin bij ons was, vertelde ze ons zo veel mogelijk. Ze wist alles en kende iedereen. Voor ze was opgepakt, had 36 in een sterrenrestaurant gewerkt, in het centrum van Mobadir. Hier in Uchlenrode kookte ze voor de officieren en een van hen, een luitenant, was haar minnaar. Niemand wist dat. Ze vertelde ons dat Malika geluk had gehad dat ze Frans en Moba sprak. Anders had men haar zeker naar de mijn gestuurd. Nu mocht ze bij mij blijven en was ze verantwoordelijk voor mij. Malika moest mij ook Moba leren spreken. Aan het einde van het jaar zou ik een test moeten afleggen, zo zei 36.
“Als je slaagt, mag Malika als beloning in de keuken komen werken,” voegde ze er nog aan toe. “Maar als je faalt, wordt zij naakt boven een ketel kokende olie gehangen. Aan haar borstringen. Daarna zullen ze haar in de ketel laten zakken. Heel langzaam en terwijl jij erop moet toekijken.”
Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegvloeien. Mijn hoofd draaide en ik werd duizelig. Een paniekaanval, dacht ik, het verschrikkelijke van mijn situatie drong ineens weer tot me door. Het leek allemaal zo surrealistisch als je 36 hoorde vertellen over beulen die vrouwen dood folterden, gewoon omdat ze tot het door hen gehate Kamli volk behoorden.
Malika kalmeerde me en zei dat ik het wel goed zou doen. Ze zou me alles leren wat ze wist. Toen moest slavin 36 terug naar de keuken. Ze nam onze houten bekers en papkommetjes mee. Malika begon me te vertellen over de Moba minderheid en over hun grote leider, generaal Kinoz. Hij was een dictator en onmetelijk rijk. Ooit had het Kamli volk de meerderheid van het land uitgemaakt, maar nu vormde Malika ‘s volk een etnische minderheid. De soldaten van Kinoz waren bezig hen uit te roeien. Diezelfde ochtend leerde ik tot honderd tellen in het Moba dialect. Ik oefende tot mijn stem hees klonk.

Rond de middag verscheen Rodrigo in onze cel. Vandaag droeg hij geen leren slagersschort, maar gewoon zijn uniformbroek en jasje.
Hij gaf Malika kuisgerief. Zij moest onze cel schoonmaken, en eindigen met de WC, want ze kreeg maar één emmer water. In de hoek van onze cel, onder het tralieraampje, stond een doorspoel WC in glanzend staal, zonder toiletbril.
“Zorg dat alles schoon is,” snauwde onze beul. “Als ik straks niet tevreden ben, laat ik je die emmer leegdrinken 12057. En jij, blanke hoer, jij moet meekomen. De professor wil je zien.”
Malika begon de vloer te schrobben. Ik knikte haar even toe, want ik moest met Rodrigo mee. We liepen door een half verduisterde gang naar de doucheruimte. Daar moest ik me wassen. Er hing een spiegel met barsten erin. Toen ik mijn gezicht bekeek, zag ik dat mijn neus scheef stond. Hij was dik opgezwollen ook, net zoals de rest van mijn gezicht. Maar mijn tandeloze mond was het ergste. Ik moest tegen mijn tranen vechten bij het zien van de bloederige gaten waar eens mijn mooie witte tanden hadden gestaan. De voorste rijen waren compleet weg, zowel van boven als van onderen. Het was verschrikkelijk.
“Wat doe je daar, 12058?”
“Niets,” zei ik snel. “Ik ben klaar.”
Het pafferige gezicht van Rodrigo drukte ongeduld uit. Hij haakte zijn wapenstok van zijn koppelriem en haalde er mee uit. Er klonk een dof, misselijk makend geluid. Hout op vlees. Hij raakte me op de zijkant van mijn bil en ik slaakte een verschrikte kreet.
“Auw!”
Hij sloeg me nog eens, hoger nu, boven mijn heup. Ik kreunde van de pijn.
“Chef,” gromde hij. “Als je tegen me praat, noem je mij chef. Is dat begrepen, jij smerige blanke hoer?”
“Ja, chef,” kermde ik.
“Dat is al beter.” Hij grijnsde zijn gele tanden bloot. “Vort jij, de professor houdt niet van wachten!”

De professor droeg een Marilyn Monroe pruik, een knalgroene jurk en ballerinaschoenen. Hij was ziekelijk mager en zijn gezicht was zwaar opgemaakt met mascara en lippenstift. Hij bekeek mijn naakte lichaam zeker twee minutenlang in stilte voor hij sprak.
“Jij mag beschikken, Rodrigo.”
Mijn beul verliet de ruimte. Zelf had ik me bezig gehouden met rondkijken. De plek waar ik naartoe was gebracht, leek een beetje op een onderzoekruimte in een ziekenhuis. Muren, plafond en vloer waren betegeld en ik telde een viertal grote ingebouwde kasten langs de muren. Er stonden allerlei toestellen en apparaten, maar ook een griezelig uitziende onderzoektafel in roestvrij staal.
“Dit is mijn labo,” zei de professor met iets van trots in zijn stem. “Ik heb Rodrigo niet nodig. Het volstaat dat jij weet, dat als je niet meewerkt aan mijn experimenten, ik jouw celgenoot zal straffen. Jouw aanwezigheid in Uchlenrode moet dienen om de productiviteit te verhogen.”
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Dat begrijp ik niet, dacht ik. Hoe kan ik de productiviteit verhogen? Ik ben maar één vrouw en mijn lichaam is beurs, ik heb overal pijn. Ik voel me zo uitgeput en zwak.
De professor glimlachte.
“Een nieuwe slavin uit Europa,” zei hij grijnzend. “Een blonde atlete met een strak gespierd lichaam, dat spreekt tot de verbeelding. Er zijn hier veertig ploegen die dagelijks in de mijnen afdalen. Wie zijn ploeg het meeste erts laat delven, wordt beloond. Met jou. Dat is het experiment voor deze week. De vraag is nu met hoeveel eenheden de productie zal toenemen. Tijdens diezelfde week zal ik je lichaam prepareren.”
Ik haalde diep adem en telde tot tien, in stilte uiteraard. En in Moba dialect. Men zal mij dus als seksslavin gebruiken, dacht ik. Het vooruitzicht sprak me niet aan, maar ik hield mijn gezicht in de plooi. Ik moet aan Malika denken, haar lot ligt ook in mijn handen, dacht ik bang.
“Rodrigo is jouw chef,” legde de professor uit. “Hij is een beul in opleiding. Alleen 12057 en jij vallen onder zijn gezag. Hij zal je vandaag laten zien hoe alles werkt, hier in Uchlenrode. Maar dat is voor straks. Eerst wil ik een aantal tests uitvoeren.”

Ik moest ruggelings op de onderzoektafel gaan liggen, met mijn armen naast mijn lichaam. Het staal voelde koud aan onder mijn gegeselde rug en billen. De striemen deden nog veel pijn. Op mijn polsbanden na, was ik spiernaakt en ik leed in stilte. Wie zich zwak opstelde, werd daar altijd voor afgestraft, dat had slavin 36 ons toevertrouwd.
De professor droeg dunne latex handschoenen. Hij bracht een gel aan. Op mijn mond, tepels, schaamlippen en clitoris. Het voelde glibberig en koud. De metalen klemmetjes die hij daarna aanbracht, op dezelfde gevoelige plekjes, voelden ook koud en er zaten rode en zwarte kabeltjes aan bevestigd.
“Niets aanraken, 12058,” zei hij op een toon die geen tegenspraak duldde. “Je ledematen bewegen is toegestaan en geluiden maken ook, maar je mag de draden of klemmen niet aanraken. Onder geen enkel beding!”
Ik knikte, dat ging moeizaam vanuit mijn liggende positie. Ik draaide mijn hoofd een beetje naar rechts om te kunnen zien wat hij deed.
De draden werden aan een apparaat bevestigd en vervolgens werd dat ingeschakeld. Ik hoorde een licht zoemend geluid. Een tel later voelde ik prikkels, eerst aan mijn clitoris, die begon te tintelen op een prettige manier. Daarna werden ook alle andere lichaamsdelen waar klemmetjes op zaten geprikkeld. Ik slikte wat speeksel weg, zoog mijn longen vol lucht en besloot me over te geven aan mijn genot.
“Ja, de resultaten zijn accurater als je meewerkt,” zei de professor zakelijk. “Goed zo, 12058. Probeer je te ontspannen terwijl ik je lichaamsfuncties controleer.”
“Mmmh…,” kreunde ik hijgerig. “J… ja, professor… Hhhggg…”
De prikkels werden opgevoerd, maar ze bleven aangenaam en stimulerend werken. Ik bewoog mijn bekken kreunend heen en weer op de tafel. Ik strekte mijn buik en kromde mijn tenen. Mijn tepels hadden zich opgericht en priemden stijf omhoog. Mijn mond gloeide en mijn schaamlippen begonnen al vochtig te worden, maar mijn clitoris, o god, mijn clitoris! Het was alsof al mijn genot zich op dat ene punt samenbalde. Na vier of vijf minuten bereikte ik een eerste hoogtepunt. Ik kwam klaar zoals ik nog nooit was klaargekomen en voelde mijn kleverige geil omlaag stromen. Mijn pijnlijk aanvoelende billen werden er nat en glibberig van. Ik hapte naar adem, een tweede orgasme kondigde zich aan. O god! Ooowww! Ik was van de wereld en voor enkele minuten vergat ik zelfs waar ik me bevond.
De geïrriteerde stem van de professor bracht me weer terug naar Uchlenrode.
“Hallo? Ja, ik ben het, wie anders?”
Ik opende mijn ogen en draaide mijn hoofd naar rechts. Hij telefoneerde.
“Moet dat nu? Nee, toch,” hoorde ik hem zeggen. “Wacht even.”
De professor keek me strak aan.
“Blijven liggen, jij,” zei hij dwingend. “Ik ben zo terug.”
Ik weet niet hoe lang ik daar uitgestrekt op die roestvrije stalen onderzoektafel lag, of hoeveel keer ik nog klaarkwam. Ik raakte de tel kwijt. De tijd verstreek in een zichzelf herhalende lus van prikkels, genot en een orgastisch samentrekken van mijn kut en clitoris. Het enige wat ik nog wist toen de professor terugkwam en mij van de klemmetjes bevrijdde, was dat ik me totaal uitgeput voelde.
Hij liet me daar gewoon liggen terwijl hij met het apparaat in de weer was en ik was er blij om. Wat een geluk dat ik niet meteen moet opstaan, dacht ik. Ik heb het gevoel dat mijn benen het zullen begeven als ik dat doe. Enkele minuten lag ik daar na te hijgen. Niet veel later zag ik dat Rodrigo er ook was. Ik had hem niet gehoord, maar opeens was hij daar.
“Meekomen, 12058,” snauwde hij en hij liet een paar bottines op mijn blote buik vallen. Ik kermde van de pijn, de verse brandwonden van mijn nummer werden geraakt.
“We gaan naar buiten. Er zit een slip in een van die schoenen. Vooruit, waar wacht je op, hoer? Alles aantrekken, maak haast verdomme!”

Gekleed in een strak zwart slipje en met zware bottines aan mijn voeten liep ik uit het grijze betonnen gebouw naar buiten. Mijn benen trilden nog. Het was bewolkt, maar de lucht die ik inademde was vochtig en heet. Voor me strekte de bergen zich uit, helemaal tot in de hemel. En links van me zag ik de andere, al even kleurloze gebouwen van de Uchlenrode gevangenis. Onder ons lag niets dan oerwoud, een zee van groen.
Rodrigo liep achter me aan, met zijn wapenstok in zijn hand. Ik viel op met mijn blonde haren, zwarte slipje en bottines. De andere slavinnen bekeken me met ogen zo groot als schoteltjes. Onderweg begroette Rodrigo collega’s en hij liet hen dan toe om mijn lichaam te bekijken, maar ze mochten mij niet aanraken. Ik zag dat ze dat nochtans graag wilden. Het zal wel bij het experiment van de professor horen, dacht ik. Iedereen moet mij eens gezien hebben, zodat ze weten waar ze hun arme slavinnen voor afjakkeren.
Ik geloof dat wel veertig mannen mij uitgebreid hadden begluurd voor ik bij het hoofdgebouw was. Ik voelde me vies, gewoon van hun geile oogjes op mijn lichaam. Zoals ze schaamteloos naar mijn strakke poesje keken en hun vettige lippen likten… Ik walgde van die kerels, maar diep vanbinnen wist ik dat ik met vele onder hen seks zou hebben.
Het eerste wat Rodrigo mij van de gevangenis zelf liet zien, was de lelijke buitenkant van een verduisterde slaapbarak.
“Cellen zijn er alleen voor buitenlanders,” zei hij. “Kamli slavinnen slapen in barakken. Ze werken in ploegen, het werk in de mijn wordt nooit stilgelegd.”
Dit gezegd zijnde, knoopte Rodrigo zijn halsdoek voor zijn gezicht en hij gooide hij de deur van de slaapbarak wijd open.
“Je moet binnen kijken, 12058.” Hij grijnsde wolfachtig. “Als je denkt dat jij het slecht hebt in je mooie cel, kijk hier dan maar eens naar.”
De stank die me tegemoet waaide, liet me kokhalzen. Ik wilde mijn gebroken neus dichtknijpen, maar dat deed teveel pijn. Dan maar de stank, dacht ik terwijl ik achter Rodrigo naar binnen stapte. Zodra mijn ogen aan de schemering waren gewend, zag ik een vrouw die men in de Y-stand had opgehangen. Ze hing met gespreide armen aan een zware ijzeren rail, aan haar polsbanden. Haar borsten waren geringd met zware ringen en haar groezelige rok was langs haar dijen omhoog getrokken, zodat ik recht op haar weelderig behaarde venusheuvel keek. Overal op haar lichaam zag ik sporen van slagen. Ze ademde heel moeizaam, soms rochelde ze en dan leek het dat ze elk moment kon stikken. Rodrigo zei dat opstandige slavinnen altijd vooraan in de barak werden opgehangen, ze werden dood gefolterd om een voorbeeld te stellen.
Ik voelde een diep en oprecht medelijden voor dat arme Kamli meisje. Hoe oud zou ze zijn, dacht ik, achttien? Negentien? Een jong meisje nog. Tegelijkertijd bewonderde ik haar moed. Ik ben hier nog maar één dag en ik heb mijn trots al ingeslikt, dacht ik, om je in Uchlenrode opstandig te gedragen, moet je heel sterk in je schoenen staan.
Rodrigo duwde het lichaam van de gestrafte slavin opzij, alsof ze een gordijn was of zo. Ze schreeuwde van de pijn die het schommelen van haar lichaam veroorzaakte. Ik liep in een boog om haar heen. Het laatste wat ik wilde, was om haar nog meer pijn te bezorgen.
“Kamli slavinnen,” zei Rodrigo, hij wees naar de vrouwen op de bedden. Overal stonden bedden, vlak tegen elkaar aan, aan beide kanten van de barak en wel honderd aan elke kant. Hun huid had dezelfde kleur als die van Malika, koffie met melk en ze droegen nummers op hun buik, rubberen hoofdkappen, een neusring en stalen ringen rond hun borsten. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit in hun groezelige, spannende kokerrokjes. Sommige keken op als Rodrigo voorbij kwam, andere deden alsof ze sliepen. En halverwege de linkse rij was er één die haar rokje omhoog trok en ons vragend aankeek.
“Wat moet je?” Rodrigo vloekte hardop. “Wil je dat ik je neuk? Vuile Kamli slet!”
Ze knikte aarzelend.
“Ik ben nieuw,” zei ze en ze wees mij aan. Daarna streelde ze haar eigen poesje en zei: “Ruik maar, chef. Ik kwam hier samen met die blanke. Ik ben proper.”
Rodrigo ’s oogleden vernauwden zich terwijl hij de vrouw taxerend opnam. Ze is knap om te zien, dacht ik, met mooie brede heupen en stevige borstjes. Ik zag Rodrigo twijfelen.
“Wat wil je?”
“Keukendienst, chef,” zei ze snel. “Alstublieft? Ik doe alles. Alles, chef!”
Rodrigo tikte met zijn wapenstok op haar voet.
“Kom uit dat bed.”
Ze stond op en ik zag het nummer op haar bruine buik. 12041 stond er. Ze glimlachte schuw naar Rodrigo en presenteerde hem haar geringde tietjes, maar ze schrok toen hij haar rokje beetgreep en het brutaal van haar heupen rukte.
“Chef?” Haar stem beefde. “Chef?”
“Meekomen,” zei Rodrigo. “Naar buiten.”

We liepen met zijn drieën naar het hoofdgebouw. De vrouw met nummer 12041 leek in haar nopjes, want keukenslavin worden was wat ze graag wilde. Helaas voor haar, bracht Rodrigo haar niet naar de keuken, maar naar het beulskwartier, waar hij de aanwezigen hartelijk begroette.
“Deze is voor jou, Rafael,” zei hij. “Ze probeerde me om te kopen. Met seks. De domme Kamli teef. Je mag haar knieën breken en haar klaar maken voor het spektakel tijdens het diner van de majoor, hij heeft gasten vanavond, geloof ik.”
Hij liet de huilende 12041 daar achter en nam mij mee. Rodrigo toonde me de keukens, de moestuin en later ook de mijn, waar ik Kamli slavinnen in ketenen zag zwoegen tot ze erbij neervielen. Als er één in elkaar stuikte, werd ze in een kruiwagen gegooid en door een beul in een bruinleren schort naar dezelfde plek gebracht, waar mijn cel zich bevond. Naar het gebouw van de professor. Ik weet dat omdat er op het moment dat ik daar was een vrouw van pure uitputting in elkaar stuikte.
Een beul gooide haar slappe lichaam in de kruiwagen en liep met Rodrigo en mij mee. Onderweg keek ik naar de vrouw. Ik schatte haar halverwege de dertig en ze had een goed gevormd lichaam. Een mooi stel borsten ook, en grote ronde dijen. Haar korte rokje spande er als een tweede huid omheen. Ze bewoog niet meer. Ik kon haar nummer lezen, 6877. Misschien is ze dood, dacht ik en ik betrapte mezelf er op, dat ik hoopte dat ze dood was. Wie weet wat die gorilla met zijn lederen schort anders nog met haar zou doen? Of de professor? Nee, zo mag je niet denken, Gisele, sprak ik mezelf vermanend toe. In stilte uiteraard, in mijn hoofd. Voor mijn ogen doemden de contouren op van het grijze betonnen gebouw.

“Leg die Kamli teef op de onderzoektafel en zorg ervoor dat ze stabiel ligt,” zei de professor kalm. Hij zat achter zijn bureau en tokkelde op zijn laptop. “De containers zijn onderweg en Ranieri laat de helikopter al warmdraaien. Leg een infuus aan, Rodrigo. Er is niet veel tijd.”
Rodrigo prikte de slavin in haar arm en bracht een katheder in. Ik dacht dat men haar op die manier zou verdoven, maar nee, men tapte haar bloed af en ving het op in een steriele zak.
De professor stond op van zijn stoel en controleerde of de armen en benen van de vrouw goed vast zaten. Toen kwam er een soldaat binnen met kleine containers gevuld met ijs.
Ik sloeg de professor nauwlettend gade. Hij waste zijn handen en armen en trok steriele handschoenen aan. Vol ongeloof zag ik hoe hij die arme vrouw levend en zonder enige vorm van verdoving begon open te snijden. Ze rukte aan haar polsbanden en aan de spanriemen rond haar benen en ze begon hysterisch te gillen.
“Aaaaah! Aaaaah!”
Zonder verpinken flitste de scalpel van de professor heen en weer. Met een uitgestreken gezicht verwijderde hij de nieren van de gillende vrouw. Hij deponeerde die één voor één in een met ijs gevulde container. Daarna volgden nog organen, meer dan ik kon bijhouden. Container na container werd gevuld en zorgvuldig afgesloten. De vrouw zelf, die stierf krijsend van de pijn. De hele tijd beet ik op mijn wang, ik beet tot ze bloedde, gewoon om te vermijden dat ik flauw zou vallen.

Terug in mijn cel greep Rodrigo me bij mijn haren beet en hij duwde me naar mijn smalle bed. Ik belandde op mijn kont en spreidde mijn benen uit elkaar om mijn evenwicht te bewaren. Rodrigo keek er onmiddellijk tussen, naar de plek waar de lippen van mijn kut zich aftekenden onder de zwarte stof van mijn slip.
“Naar buiten, jij,” bromde hij tegen Malika. “Ik wil met 12058 alleen zijn.”
Malika strompelde naar buiten. Ze wierp me nog een bemoedigende blik toe. Ik was maar wat blij dat Rodrigo die niet opmerkte.
“Je hebt het halve kamp opgegeild,” zei hij op een lijzige toon. “Met je blonde smoel en met die strakke slip en die bottines. Mij ook.”
Ik zei niets, maar steunde op mijn handen en bewoog mijn bekken ritmisch op en neer, met mijn billen op de rand van mijn bed. Ik presenteerde hem het strakke driehoekje in zwarte stof tussen mijn naakte, gespierde dijen.
“Ik wil niets van u, chef,” zei ik. “Ik heb gezien wat er gebeurt met vrouwen die u proberen om te kopen met seks. Het is uw recht om te nemen wat u wilt, chef, wanneer u het wilt.”
Hij knikte en grijnsde me toe. Zijn grote hand gleed tussen mijn benen en zijn vingertoppen wreven over mijn broekje. Hij streelde mijn meest gevoelige plekje.
Onder normale omstandigheden zou ik nooit opgewonden geraken van een lelijke aapmens zoals Rodrigo, maar mijn clitoris was nog niet bekomen van de behandeling met de elektroshocks. Ik werd nat onder zijn onhandige strelingen. De lippen van mijn kut zwollen op en werden vochtig. Mijn klit tintelde en een warme golf van geilheid raasde door mijn lendenen en buik.
“Hhhggg,” kreunde ik. Mijn hoofd voelde licht. Ik spreidde mijn benen nog wat verder open. De hielen van mijn bottines bonkten op de vloer. “Hhhggg… Hhhggg…”
Rodrigo trok mijn slipje kapot. Hij rukte het gewoon van mijn lijf. De aanblik van mijn kletsnatte, glibberige poesje maakte indruk, want ik hoorde zijn adem stokken in zijn keel.
Met zijn broek op zijn enkels en zijn dikke pik stijf overeind, kwam hij op me liggen. Zijn reusachtige lijf plette me tegen de matras, die inzakte onder zijn gewicht. Hij ramde zijn pik in mijn vochtige opening en begon woest te stoten. Gelukkig duurde het niet lang voor hij kwam. Hij vloekte hardop toen hij zijn smerige zaad in mij spoot, alsof hij spijt had dat het niet langer had geduurd.
Na afloop trok hij zwijgend zijn broek op en knoopte ze dicht. Hij wierp nog een blik op mijn naakte lichaam, open en bloot op het bed. Ik lag daar nog altijd met gespreide benen terwijl zijn sperma uit mijn kloppende poesje naar buiten sijpelde. Ik voelde het dunne sliertje zaad kietelen tussen mijn benen. Hij moet het toch leuk hebben gevonden, want hij bewees me een dienst. Hoe? Door over me heen te leunen, mijn gebroken neus stevig beet te grijpen met die grote klauwen van hem en hem in één snelle snok weer recht te zetten.
“Auw! Shit,” vloekte ik. Rodrigo moest erom lachen. Nog steeds grinnikend liep hij onze cel uit en Malika mocht weer binnen komen. Ze keek me medelijdend aan terwijl ze op haar mat op de grond ging liggen.

Rond acht uur kwam slavin 36 met ons avondeten, een dikke brij van gemalen groenten. Vlees zouden we nooit krijgen, zo vertelde ze ons. Ik at in stilte en kauwde af en toe op een brokje, met de weinige kiezen die ik nog overhad. Mijn mond voelde nog altijd verschrikkelijk pijnlijk, gewoon eten was al een foltering. Na het eten kwam Rodrigo naar onze cel.
Malika moest in de cel blijven, maar ik mocht mee met de professor en Rodrigo, naar het diner van de majoor. Ik kreeg een nieuwe slip om aan te trekken, nauwsluitend en zwart, zoals de vorige.
Onderweg vertelde de professor mij over de majoor. Niemand haatte de Kamli zoveel als hij. In het leger raakte bij bevriend met Kinoz, die later de grote leider van het land werd. En nu heerste hij dus met ijzeren vuist over de duizenden Kamli slavinnen en de ruim veertig buitenlandse gevangenen van Uchlenrode gevangenis.
“Bijna al die buitenlanders zijn vrouwen uit onze buurlanden,” zei de professor er nog bij. “De meeste uit Columbia en Venezuela. Zij hoeven niet in de mijn te werken. Het zijn keukenslavinnen of ze doen de was. Soldaten en beulen mogen hen neuken zoveel ze willen. De Kamli niet, dat zijn onreine beesten, seks met zo een teef is strikt verboden. Soms gebeurt het toch, maar als het uitkomt, wordt de overtreder op staande voet ontslagen.”
Rodrigo knikte en gromde iets onverstaanbaars. De professor keek geïrriteerd opzij en vroeg:
“Ja? Wat wilde je zeggen, Rodrigo?”
“Vanmiddag was er één die me wilde verleiden,” zei mijn beul. “Ze wordt vanavond gestraft. Het was er een uit de lading waar ook 12058 bij zat, professor.”
De professor knikte.
“De straf voor seks, of het aanzetten tot seks voor een Kamli teef is altijd dezelfde,” sprak hij mysterieus. “Orders van de majoor…”

Ook nu trok ik de aandacht van de aanwezige militairen naar me toe. De dinerzaal was gevuld met mannen in uniformen die in groepjes bij elkaar stonden en geanimeerd praatten. Hoofden draaiden zich in mijn richting toen ik in mijn strakke zwarte slip en bottines voorbij hobbelde. Ze keken belangstellend naar mijn donkerblonde haren, naar het deinen van mijn blote borsten en naar mijn kont. Sommige wezen naar mijn indrukwekkende buikspieren en naar mijn poesje. De slip liet weinig aan hun verbeelding over.
“Kijken mag, aankomen niet,” zei de professor op een plagende toon. “Deze delicatesse is een beloning voor wie ze verdient!”
Achter de lange eettafel hing een reusachtig zwartfluwelen gordijn. Zodra iedereen zat, ik niet, ik moest blijven rechtstaan bij de stoel van de professor, kwamen er keukenslavinnen met dienbladen vol eten en drank. Aan het hoofd van de tafel zat de majoor, een man met een korte baard en een streng uiterlijk. Hij werd als eerste bediend en hij gaf het teken om de gordijnen te openen, maar pas nadat iedereen een vol bord met eten voor zijn neus had staan.
Ik sperde mijn ogen wijd open en moest een kreet van afschuw onderdrukken. Ik voelde hoe alle kleur uit mijn gezicht week. Dat is 12041, dacht ik. Het mooie Kamli meisje uit de barak. Ze hadden dat arme meisje aan haar borstringen opgehangen. Ze was helemaal naakt. En ze hing boven een reusachtige gietijzeren ketel die men met kokende olie had gevuld. Haar knieën waren bont en blauw, gebroken of verbrijzeld. Haar polsbanden met de stalen pin onder haar handgewricht waren verwijderd, de beulen hadden haar polsen met ijzerdraad aan elkaar vastgebonden, achter haar rug. En iemand had haar mond dicht genaaid.
“Ja, die was het,” zei Rodrigo tegen de professor. “Ze heeft een prachtlijf, die Kamli teef, maar dat kon haar niet redden. Ze gokte en verloor.”
“Zo is dat,” zei de professor knikkend.
Ik had nog nooit zoiets wreeds en afschuwelijks gezien. De blik in de ogen van dat meisje toen een beul haar voeten tot aan de enkels in de olie liet zakken, die panische blik staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Paniek maakte plaats voor pijn. Onbeschrijflijke pijn.
De majoor, zijn officieren en de gasten aten rustig verder terwijl haar beul 12041 stukje bij beetje in de ketel met kokende olie liet zakken. Toen de keukenslavinnen het dessert opdienden, had de beul 12041 tot aan haar navel in de ketel ondergedompeld. Of zij nog leefde, was moeilijk te zeggen, maar ik dacht dat ze dood was. Ik hoopte het, nee, ik bad uit het diepst van mijn ziel dat ze dood was. Op dat moment, mijn tweede avond in Uchlenrode, besloot ik er alles aan te doen om uit de gevangenis te ontsnappen. Ik moet hier weg, dacht ik, en liefst nu ik me nog sterk en fit voel. Als ik te lang wacht, zal het misschien niet meer mogelijk zijn.

Vier dagen later was Rodrigo er niet en waagde ik mijn kans. Ik smeekte Malika om met me mee te gaan, maar ze durfde niet. Die middag, na het eten sloeg ik de professor buiten westen. Ik glipte langs loods M naar buiten en gebruikte een van de doktersjassen uit het lab om over de prikkeldraad van de omheining te klimmen. Ik had wat schrammen op mijn lichaam toen ik de overkant bereikte, maar die voelde ik niet. Daarna zette ik het op een lopen.
Ik weet niet hoe lang ik door het oerwoud liep, maar ik was slim genoeg om de rivier te volgen. Ik had geen kleren, alleen maar mijn slipje en bottines. Wat ik meteen deed, was mijn lichaam insmeren met alle vuiligheid die ik tegenkwam; modder, stront en mos. Ze zouden naar me op zoek gaan en alles was beter dan door een hond van een van die soldaten te worden geroken. Godzijdank stroomde de rivier langs dezelfde weg van de vrachtwagens met proviand of met nieuwe gevangenen. Ik bleef uit het zicht en at wat ik onderweg vond. Fruit en soms zelfs insecten, dikke witte larven met een uitgesproken notensmaak. Uiteindelijk bereikte ik de grens met Venezuela. Ik werd er opgevangen in een Kamli vluchtelingenkamp. Ik moet er uitgezien hebben als een vogelverschrikker op speed, geloof ik. Maar ik was gered. Ja, ik heb het gehaald! Ik herinner me dat die gedachte de laatste was die ik dacht voor ik in een diepe gelukzalige slaap sukkelde.

EINDE

http://www.bloggen.be/ahsoka/