Het begin

In de dagen die volgden op de ontmoeting in het station en die me even uit evenwicht hadden gebracht, begaf ik me zoals gewoonlijk naar mijn werk. De gedachte aan de ranke, slanke jonge dame van het station ebde langzaam weg. Je moet weten ik ben onderdirecteur in een lyceum en ik had nu belangrijkere zaken aan mijn hoofd. O ja, sorry hoor, maar ik heb me nog niet echt voorgesteld zeker ? Naast onderdirecteur ben ik ook schoolarts en vader van twee uit de kluiten gewassen tieners : Joren en Jolien. Ik word aangesproken gewoon met meneer of meneer Somers. Ik hou van discipline noem het maar orde en tucht ineens. Op een sportieve en kordate manier ga ik door het leven. Ik heb een ietwat streng uiterlijk maar binnenin ben ik een vat vol emoties. Neem daarbij dat ik mezelf een gezond libido toemeet en graag de touwtjes zelf in handen neem, zowel thuis als op school. En dat heeft me nog geen windeieren bezorgd, integendeel. Ziezo, nu jullie ongeveer een idee hebben van mijn “kwaliteiten” laat ik je verder kennismaken met mijn dagelijkse beslommeringen. Hoe ik er uitzie ? Ben ik groot geschapen ? Haha ! dat vernemen jullie vast en zeker in de komende weken. Dus na de paasvakantie was het altijd heel druk aangezien een examenplanning diende opgemaakt te worden. Zo ook dus dit jaar. Bovendien was meneer Engelen tot het eind van het schooljaar afwezig wegens een dringend operatief ingrijpen. Daardoor waren we reeds enige tijd op zoek naar een vervanger en dit voor de wetenschapsvakken. Ik had al verschillende normaalscholen gecontacteerd. Tot op heden bleef dit zonder resultaat. Toeval of niet maar die voormiddag kreeg ik het telefoontje van een juffrouw die zich wilde komen presenteren. Ze had enkele jaren in het buitenland verbleven. Daar had ze midden in de jungle les gegeven aan precies die leeftijd waarvoor we iemand nodig hadden. Haar aanbod klonk aannemelijk en ik verzocht haar om meteen maar af te komen. Alles moest wijken. Dus zorgde ik ervoor dat mijn agenda werd herschikt. Ik had nog een uurtje om mijn paperassen in orde te brengen. Ik betrapte mezelf erop van regelmatig de grote klok boven de deur van mijn bureau gade te slaan. Ongewild was ik heel nieuwsgierig naar de komst van de vervangster. Hoe zou ze er uitzien ? Haar stem had bij mij een beeld opgeroepen, maar schijn bedriegt soms, nietwaar ? Dus wachtte ik af en toen het 11 uur werd, hoorde ik het gezoem van het apparaat dat ik laatst had laten bevestigen, zodat ik werd ingelicht of er iemand naar binnen wou. Prompt drukte ik “binnen” en haastte mij om recht te staan en naar de deur toe te lopen. Daar stond ze dan onze vervangster. Het was net alsof de bliksem mij monddood had gemaakt en ik geraakte moeilijker dan verwacht terug bij mijn positieven. De jonge dame in kwestie bleek niemand anders te zijn dan het juffertje dat ik enkele dagen terug per toeval in het station had gezien en die me had weten te fascineren door haar blik. Haar hoge jukbeenderen, haar integere look en blonde haren bezorgden mij een gevoel van herkenning en vreemde tintelingen. In één oogopslag kruisten onze blikken elkaar. Met blozende wangen en verhoogde hartslag stelde ze zich voor : “Dag meneer, ik ben Cheyenne Devliegere en ik heb u daarnet opgebeld voor die vervanging”. Ik herpakte me zo goed mogelijk en gaf haar een hand die ik naar me toetrok om haar te kennen te geven dat ze welkom was. “Ja, kom binnen en gaat u zitten”. Ik had eveneens de beleefdheidsvorm gebruikt, iets wat ik normaal niet veel placht te doen. Maar ik was echt de kluts kwijt en voelde me wat ongemakkelijk bij die mooie, ranke verschijning waarvan ik terug flarden van enkele terug dagen in mijn gedachten kreeg. Wat een rare bokkensprongen konden mijn hersenen soms maken. Eens toen ze aan mijn bureau zat, probeerde ik zo normaal mogelijk mijn reacties in toom te houden. Ja “ze” want ik kon niet meteen haar naam over mijn lippen krijgen. Bloedmooi zat ze er bij. Glimmende blauwe ogen vol verwachting, een strakke blonde haardos die net op haar schouders vielen, … kaarsrecht zat ze toen ze het formulier invulde die ik haar toegeschoven. Ik observeerde haar aandachtig. Wat wist ik tot op heden van haar ? Bitter weinig ! Maar daar zou snel verandering in komen want met de gegevens die Cheyenne op het formulier invulde zou ik mijn handen vol hebben. En dat mocht je wel heel letterlijk opvatten. Als schoolarts heb je trouwens het recht om meer te weten dan een gewone sterveling en bovendien gold het beroepsgeheim waarachter ik altijd mijn directe manier van vraagstelling kon verantwoorden. Dus nadat Cheyenne haar identiteitsgegevens op het papier had ingevuld, was ik de koning te rijk toen ze het mij teruggaf. Daar zat ik nu genesteld achter mijn computer en begon naarstig haar eerste reeks gegevens in een bestand op te nemen. Cheyenne keek gelaten toe terwijl ik verder tokkelde op mijn klavier. Ik had me voorgenomen om die eerste kennismaking zo lang mogelijk te rekken zodat ik voldoende informatie over haar wist los te peuteren en vooral omdat ik het als een voorrecht beschouwde om alleen met haar te zijn in dat kleine, bevangen bureau van mij. Ik zag trouwens dat Cheyenne aan haar geruit jasje zat te friemelen en dat was voor mij de kans om haar te zeggen dat ze het jasje gerust over haar leuning mocht leggen. Verheugd stelde ik vast dat ze opstond en met losse hand het jasje over haar schouders aftrok. Bij dat ene gebaar merkte ik meteen het trendy bloesje op waaronder een goedgevormde boezem verscholen zat. Haar maat wist ik nog niet maar ook daar wist ik raad mee. En terwijl Cheyenne het jasje over de rugleuning van haar stoel legde, viseerde ik haar bips die in een strakke jeans geprangd zat. Wat een heerlijkheid om dit alles van heel nabij te kunnen opmerken. Mijn loense blik was evenwel niet te zien want mijn computerscherm was het perfecte alibi om nog meer van Cheyenne te weten te komen. Eenmaal toen Cheyenne opnieuw vol verwachting aan mijn bureau had plaatsgenomen, opende ik het gesprek met een spervuur van vragen.
“Zozo, u bent dus onlangs uit Rwanda terug naar Antwerpen verhuisd ?”
“Ja” begon Cheyenne met een ietwat bedeesd stemmetje ; “de voorbije twee jaar heb ik in het kader van een humanitaire actie lesgegeven in het hartje van Rwanda. Het betrof een internaat van zowel jongens als meisjes die destijds tot kindsoldaat werden gedwongen. Over deze vluchtelingen hebben wij ons ontfermd. U moet weten ik was daar niet alleen.”
“Heel interessant” wist ik in te brengen “En wat voor lessen gaf u er ?”
“Vooral de wetenschappen en ook een beetje Engels aangezien het de bedoeling was om deze internen later naar een volwaardige dagschool te laten gaan. Dus ik had mijn handen vol.”
Ik bekeek Cheyenne van achter mijn scherm en liet mijn ogen naar haar handen toe dwalen terwijl ik een volgende vraag trachtte te formuleren. Wat een mooie handen had Cheyenne. Ik wou dat ik die kon kneden of minstens in de mijne kon houden.
“En wat is de reden dat u naar Antwerpen bent afgezakt ?”
“Onze missie zat er op en nu ben ik dus werkloos en ik dacht dat iemand als ik best in Antwerpen aan mijn trekken kon komen.”
“Ja, dat is inderdaad zo, iemand met jouw ervaring zal hier zeker aan de slag kunnen ! Maar vooraleer ik u in dienst neem, moet ik u wel enkele belangrijke zaken meedelen : dit hier is een elitaire school waar orde en tucht hoog in het vaandel wordt gevoerd, daarom hebben we al enkele jaren terug een schooluniform ingevoerd. En dat geldt eveneens voor de leerkrachten, begrijpt u. Trouwens ik ben ook schoolarts en ik moet er op toezien dat iedereen hier in optimale conditie verkeert. Daarom vraag ik u of u er geen bezwaar tegen hebt dat ik u aan een heelkundig onderzoek onderwerp ?!”
Ik was echt in mijn nopjes nu. Ik had Cheyenne bewust met “u” aangesproken om die afstand van meerdere tegenover een laaggeplaatste persoon te laten aanvoelen. Zo kon ik dingen van mensen bekomen en moest de andere steeds het onderspit delven en tegemoet komen aan mijn eisen en verlangens. Zo ook gebeurde het met Cheyenne. Zij schuifelde ietwat ongemakkelijk heen en weer op haar stoel terwijl ik haar uiteen deed wat ik van haar verlangde. Ik legde in het gesprek er vooral de nadruk op dat we het in onze school niet konden veroorloven om iemand wildvreemds in dienst te nemen die mogelijkerwijze besmet kon geraakt zijn in Rwanda. Dat gaf de doorslag en ook het feit dat alles tussen ons zou blijven. Ze bloosde. Ze keek mij vol ongeloof aan toen ik haar de opdracht gaf om een eerste reeks onderzoekjes te ondergaan.
“Kom sta nu maar recht. Dan kunnen we er meteen aan beginnen. Want maandag is jouw eerste schooldag. Dus als u aan de slag wil, zit er voor u maar één ding op : open kaart spelen en deze fase moedig te doorstaan, ok ?!”
Ik kon wel zegevieren toen ik haar naderde. Cheyenne stond met ingehouden adem naast haar stoel en liet mij naderen. Meteen stond ik naast haar en sprak haar rustig toe :
“Doe dat bloesje van je open en leg het op je stoel. Ik wil nagaan hoe het gesteld is met jouw luchtwegen !”
Er heerste een drukkende hitte in mijn bureau. De stilte was te snijden. Cheyenne keek mij onwennig aan, schudde eventjes met haar blonde haren. Maar toen ze mijn strenge blik zag, wist ze dat het mij menens was.
Ik zei nog iets in de trant van dat een schoolarts wel meer gewoon was en toen sprong wellicht de veer in haar want ik zag dat ze met haar handen de knopjes van haar bloes openmaakte. Meteen ontdekte ik het kant van haar witte bh. Een ietwat té kleine bh voor de twee bolronde borsten die er in staken. Hm een lekkere paar tieten. Ik moest me echt bedwingen om niet meteen tot een aanval over te gaan. Neen, meneer Somers, leer je nu eens te bedwingen ! Strakjes, dan heb je vrij spel, nu nog eventjes op je tanden bijten. Automatisch kruiste Cheyenne haar beide armen over haar bh zodat ze er nog appetijtelijker uitzag. Daardoor merkte ik de rondingen op van haar platte navel. Dit was het ogenblik waarop ik had gerekend. Ik plaatste mij achter Cheyenne en greep haar armen vast en drukte die omlaag.
“Kun je eens krachtig hoesten als ik het zeg !” Ik stond nu vlakbij Cheyenne en hield mijn twee handen open zodat ik ze over haar buik kon leggen. De warmte van haar buik gaf mijn bloed een ongekende stuwing en deed mijn hart sneller slaan. Ik voelde hoe de mannelijkheid van mijn lid groeide. “Hoesten nu !” en toen klemde ik haar stevig vast in mijn armen, gleed met mijn handen over de voering van haar bh en drukte tegen haar twee ferme borsten. Gekuch ging gepaard met een kreet van verbazing toen ik Cheyenne met volle kracht in het rond liet tollen. Mijn hadden zaten stevig vast aan haar boezem en het was voor mij een makkie om dit juffertje van de grond te tillen. Ze woog amper 54 kilo…..
Hoe loopt dit allemaal af ? Hoever laat Cheyenne het komen vooraleer ze argwaan begint te krijgen ? Hoe zal meneer Somers het verder aan de dag leggen om dit juffertje helemaal voor hem te winnen ? Ideetjes zijn uiteraard steeds welkom ! Stuur ze vlug naar : domien_boy@hotmail.com. Bedankt ! snoopy xxx