Kapsalon Vivianne

“Charlotte, lieve schat,” fleemt mevrouw Viviane tegen het asblonde kapstertje dat net haar laatste klant heeft afgewerkt, “neem jij nog even die meneer van wachtkamer twee?”
Verdomme, denkt het meisje, terwijl ze tersluiks op haar polshorloge kijkt en merkt dat het inmiddels vijf voor halfzes is. Ik dacht dat Liesbeth die voor haar reke¬ning zou nemen! Waar is Liesbeth trouwens? Die is toch al niet naar huis, zeker?
“Euh… ja, tuurlijk, mevrouw,” antwoordt ze.
Net als de andere meisjes die in dit exclusieve kapsalon zijn tewerk-gesteld, doet Charlotte haar werk in haar blootje, op een zwarte jarretelle¬panty en dito¬kleurige, gelakte pumps na. Dus pakt ze nu, zoals het voor¬schrift geldt voor de ontvangst van iedere klant, een minuscuul voorbind¬schortje, gordt het om en loopt naar de gang waar de respectieve klanten, na eerst te hebben gedoucht, in de kleine wacht-kamertjes op de meisjes zitten te wachten.
Voor ze het gordijntje wegschuift, observeert ze even tersluiks haar laatste klant voor die dag. Mmm, zal wel meevallen, denkt ze, als ze de gespierde, naakte veertiger gebogen over zijn krant ziet zitten. Met een ruk schuift ze het gordijn opzij.
Hij kijkt op.
“Goedemiddag, meneer,” zegt het meisje op professioneel, vriendelijke toon. “Ik ben Charlotte. Wilt u met me meekomen?”
De man knikt en komt overeind.
Het meisje ziet meteen zijn prachtig ontwikkelde orgaan dat nu nog slap tussen zijn benen bungelt.
“Volgt u me maar,” zegt ze, terwijl ze het kapsalon weer inloopt, het schortje losmaakt, en het ophangt aan het haakje waarvan ze het daarnet heeft genomen.
De man installeert zich in de kappersstoel in de eerste van de drie afgeschei¬den boxen. Naast haar hoort het meisje Carol, haar roodharige collega, giechelend met haar klant in de weer.
Terwijl Charlotte zich over haar eigen klant buigt en hem de schort omdoet, ziet ze hem tersluiks naar haar gelijkmatig bijgeknipte, donzige vachtje gluren. Ze glimlacht even. Hij lacht terug, en dat stelt haar al op haar gemak.
“Wassen en knippen, meneer?” vraagt ze.
“Ja, graag, juffrouw,” antwoordt de man in de stoel.
Het meisje gaat meteen aan de slag.

Voor ze hier werkte was Charlotte één van de vele kapstertjes die tegen een honger¬loon nu eens hier en dan weer daar werken. Niettegenstaande ze één van de beste leer¬lingen van haar jaar was geweest, slaagde ze er maar niet in haar prima school¬re¬sul¬taat ten gelde te maken. Integendeel, ze wist zich door haar achtereen¬vol¬gen¬de werkgevers maar al te vaak behandeld als een stuk vuil. In zoverre dat ze op een zeker moment werkloos werd, en ook niet meteen een geschikte job kon vinden. Toen las ze iets in een mannenblad over het exclusieve herenkapsalon van Mevrouw Viviane. Daar zocht men trouwens doorlopend vakbekwame, jonge, aantrekkelijke kapstertjes, en dat tegen een verdienste om tegen te zeggen. Charlotte kon het haast niet geloven.
Er zat wel een addertje onder het gras. De meisjes die mevrouw Viviane in dienst nam, moesten niet alleen bereid zijn hun job zo goed als naakt uit te oefenen. Ze moesten zich ook nog één en ander laten welgevallen. Want de klanten die dit etablis¬sement frequenteerden, betaalden er immers royaal voor, zo luidde de filosofie.
Charlotte aarzelde. Kon ze dit wel doen? Tenslotte belde ze toch maar op. Ze werd meteen uitgenodigd voor een persoonlijk onderhoud. Zo komt het dat ze hier nu reeds een maand of zes aan de slag is. Niet dat ze alles even graag doet, maar het snel verdiende geld maakt veel goed, natuurlijk. Een klant als deze bijvoorbeeld, daar zou ze goud voor geven!
Want dan zijn er wel anderen, hoor! Van die kerels die je al niet kunnen met rust laten van als je ze gaat ophalen. Of van die gasten die aan één stuk door schuine moppen zitten te spuien, en je de hele tijd met schat of liefje aanspreken. Charlotte heeft dan altijd de neiging om te zeggen: ik ben je schat of je liefje niet. Maar dat mag natuurlijk niet van mevrouw Viviane. Immers, meer dan waar ook geldt hier dat de klant koning is. In alle opzichten, wel te verstaan!
Meer nog, handtastelijkheden op de kappersstoel zijn zondermeer toege-staan, op voorwaarde dat het lichaam van het kapstertje niet wordt binnen¬gedrongen. Ha, hoe vernederend is anders zo”n situatie waarbij een kerel de hele tijd met je clitje of met een tepel zit te spelen! Gewoon niet om mee te werken, als je ‘t Charlotte vraagt! Maar ja, wat moet, dat moet nu eenmaal.
Deze kerel echter houdt zich voorlopig gedeisd, denkt Charlotte tevreden. En bij zo iemand kan ze het altijd veel beter opbrengen om vriendelijk te zijn.

Ze droogt nu masserend zijn haar met de handdoek, kamt hem zorgvuldig en begint even later te knippen. Hij heeft een eenvoudige coupe, dus dat schiet aardig op. Nog even met de tondeuse wat nekhaar verwijderen. Zo! Je zou haast vergeten dat je in je blote gat staat te werken!
Tersluiks kijkt ze even naar de schort. Maar weinig mannen die het opbrengen geen erectie te krijgen als Charlotte zo met hen in de weer is. Dus ook deze niet. Maar hij houdt het tenminste beschaafd. Terwijl ze langs hem heen loopt, komt ze even met de tepel van haar rechterborst tegen zijn bovenarm. Hij kijkt op. Ze lacht “m toe.
Dan pakt ze een kam en reikt naar de haardroger. Ze voelt zijn blik op haar gedeeltelijk blote kontje en haar mooie, rechte rug. Ze draait zich om, zet de haardroger aan en begint uitgebreid zijn haar te brushen. Charlotte werkt geconcen¬treerd verder, zodat ze enkele minuten later al de handspiegel achter zijn hoofd houdt en vraagt:
“Zo goed, meneer?”
“Ja, prima, juffrouw,” antwoordt hij tevreden.
“Dank u,” zegt het meisje, terwijl ze de kam en de haardroger opzij legt.
“Dan zal ik nu nog even uw schaamhaar bijknippen, als u het goed vindt.”
“Ja, als je dat zou willen doen.”
Charlotte bevrijdt haar klant van de nylon schort. Zijn liefdesapparaat, zo merkt ze nu, wijst inderdaad al pal omhoog. Ze pakt het schaartje, laat de stoel naar achteren zwenken, en buigt zich over de naakte man heen.
“Even stil blijven liggen, alstublieft,” zegt ze gewoontegetrouw, terwijl ze zijn mooie, kloppende orgaan in haar linkerhand neemt, en zorgvuldig het schaamhaar errond begint bij te knippen. “Het is zo gebeurd, hoor!”
“Oh, gaat u rustig uw gang, hoor,” antwoordt de man hijgend.
Charlotte werkt vlijtig door. Het valt haar plots op dat het intussen stil is geworden in de box naast haar. Zoals wel vaker is zij de laatste die in het salon nog aan het werk is.
Nu laat ze de man zijn orgaan weer los, weegt even zijn ballen, waarvan ze merkt dat ze eveneens goed ontwikkeld zijn, legt het schaartje opzij en neemt een minuscuul kammetje. Terwijl ze zich met de rug naar hem toedraait, voorzichtig de afgeknipte plukjes haar verwijdert en het reste-rende schaamhaar kamt, zegt ze:
“U mag weer bewegen, hoor, meneer!” Charlotte is dan ook allerminst verwonderd als ze plots zijn tastende hand over haar billen voelt glijden. Vlak voor haar ogen trilt zijn orgaan, en er komt zowaar een druppeltje voorvocht uit. Zo goed deze klant ook weet te beheersen, het is maar al te duidelijk dat hij inmiddels bloedgeil is. En ook Charlotte voelt nu hoe er een warme gloed door haar onderbuik en tepels vaart. Er sijpelt zowaar een klein straaltje vocht uit haar geslacht. Ze kan er zich dan ook niet van weerhouden even zijn warme vleespaal tussen haar lippen te nemen.
“Aaaa…” kreunt de man, terwijl hij zijn vingers achterlangs tussen haar billen laat glijden en haar nu druipnatte groeve betast.
Charlotte richt zich weer op en zegt met wazige blik:
“Ik ben hier klaar, meneer. Zullen we dan maar…?”
Hij knikt.
Het meisje laat de kappersstoel weer in de normale stand terugkomen, borstelt haar klant met een zachte spons van kop tot teen af, en maakt hem duidelijk dat hij mee mag komen.
“Ik ga meneer nog even afwerken,” zegt ze tegen mevrouw Viviane die bij de deur staat;
“Prima, schat,” antwoordt haar werkgeefster, terwijl ze gefascineerd naar het bungelende orgaan van Charlottes klant loert, “het steekt niet op vijf minuutjes, hoor!”
Nee, voor haar niet, denkt Charlotte, terwijl ze haar klant voorgaat naar het kleine kamertje waar ze hem daarstraks heeft opgehaald.

Hoewel ze de laatsten in de zaak zijn, schuift Charlotte toch zorgvuldig het gordijntje achter zich dicht. Dan loopt ze naar het kastje bij de muur, pakt er een condoom uit en haalt het uit de verpakking. Gewillig biedt de klant haar zijn lid aan, en gerouti¬neerd schuift Charlotte het rubbertje erover.
“Zegt u het maar, meneer,” zegt ze vriendelijk, terwijl ze haar pumps uitschopt en met gespreide dijen op de kleine, smalle sofa gaat zitten. “Wat verkiest u dat ik voor u doe?”
“Oh,” antwoordt de man, terwijl hij op haar toe komt. Als het voor jou hetzelfde is… het gewone werk dan maar!”
Charlotte knikt.
Ze strekt zich uit, hem haar van het vocht glinsterende liefdestuin aanbiedend. “Uw wens is mijn bevel, meneer!”
“Als je dit er zo goed afbrengt als je werk als kapster,” zegt de klant, terwijl hij zich over haar heen buigt, “dan ben ik echt wel heel tevreden, weet je?” Charlotte glimlacht terwijl ze hem tezelfdertijd uitermate gastvrij ontvangt. Wanneer hij tenslot¬te tot aan zijn gevest in haar zit, slaat ze haar armen om hem heen en haakt haar gekouste voeten achter de holtes van zijn knieën.
“Goed zo, meneer?” vraagt ze.
Hij knikt.
Ze had het goed geraden. Deze man is absoluut geen moeilijke klant. Trou¬wens, wat haar betreft is het gewone rechttoe, rechtaanwerk best okay. Boven¬dien, het heeft ook zo zijn charme. Want zeg nu zelf: waar is al dat gelik, gefoefel en geflik¬flooi eigenlijk goed voor? Nee, wat haar betreft mogen ze al die perverten rustig opsluiten. Alhoewel, aan hen – en dan nog meestal zogenaamd beter gesitueerde klanten – verdient mevrouw Viviane nog het meeste geld! En er zit wat tussen, hoor: tussen die zogenaamd gedistingeerde klanten! Je mag al van geluk spreken als ze bij het eerste verzoek een condoom willen gebruiken. De meeste van die gasten denken natuurlijk dat met geld alles te koop is!
Het ergste echter vindt Charlotte de perversiteiten! En je hoort de dag van vandaag haast niets anders meer. Het moet tegenwoordig allemaal zogenaamd extra¬va¬gante seks zijn, of het is maar niets. Verleden week nog was hier een oude miljonair die haar doodleuk opdroeg in een champagneglas te urineren, hetgeen hij meteen daarop met veel smaak uitdronk. Pas toen dat gebeurd was, bleek hij in staat haar te neuken. Het ergste was dat hij haar bij die gelegenheid ook nog wilde tong-zoenen, iets wat ze uiteindelijk niet kon weigeren, gezien de maatschappelijke status van die smeerlap en de dikke fooi die haar toestak. Ze is daarna wel dertig keer haar tanden wezen poetsen!
Langzaam komt haar laatste klant van vandaag op dreef. Het duurt niet lang of Charlotte beantwoordt met haar bekken gewillig zijn stotende ritme. Ze vleit haar hoofd in zijn hals en droomt even weg bij zijn hijgende ademhaling. Nu pas voelt ze de vermoeidheid van de werkdag. Hij is welgeteld haar zesde vandaag. En dat gaat verdorie niet in je kouwe kleren zitten.
“Oooo…” kreunt de man vlak bij haar oor. “Je bent verrukkelijk, schat. Weet je dat? Oooo… ik mag jou wel, hoor! Aaaa… wat ben je lekker!”
Terwijl Charlotte hem enigszins teder over zijn gladde rug streelt, voelt ze hoe zijn begeerte nog toeneemt. Onwillekeurig versnelt zijn ritme. Een golf van overweldi¬gend genot overspoelt haar plots.
“Aaaa…” hijgt ze. “Ja, aaaa….”
Haar orgasme overvalt haar toch een beetje. Want ja, het gebeurt immers maar zelden dat een klant in staat blijkt haar dat te geven. Maar deze man heeft kennelijk behoorlijk wat ervaring met vrouwen, zodat Charlotte zich afvraagt wat hij hier eigenlijk komt zoeken. Maar goed, het is haar zaak niet. Hij betaalt hiervoor, dus…
Terwijl haar genot nu langzaam wegebt, merkt ze dat hij zijn ritme nog wat heeft opgevoerd. Dan ineens gaat er een kramp door zijn staaf.
“Aaau…” roept hij, terwijl hij verstart.
Doorheen het dunne vlies van het condoom voelt het meisje zijn krachtige ontlading. Meteen daarop valt de man als een zoutzak over haar heen. Charlotte streelt hem zachtjes in de hals en kust “m teder vlakbij zijn oor, terwijl ze zijn bon¬kende hartslag en hijgende ademhaling aanhoort.
Hij draait zich plots naar haar toe en vraagt:
“En… was het goed?”
Charlotte knikt glimlachend en antwoordt:
“Oh, wat mij betreft wel, hoor. Als u maar tevreden bent. Want dat is het toch het allerbelangrijkste, niet?”
“Maak je maar geen zorgen,” zegt de man, terwijl hij zich behoedzaam uit haar terugtrekt en overeind komt.
“Kom,” zegt Charlotte, “laat me u even helpen,” waarop ze eveneens rechtkomt en zorgvuldig het condoom van zijn nog halfstijve lid rolt. Dan staat hij recht en begint zich weer aan te kleden.
“Ik ga er maar eens vandoor,” zegt hij, als hij tenslotte helemaal is aangekleed en terloops op zijn polshorloge kijkt. “Mijn vrouw zal niet weten waar ik blijf.”
“Nou,” antwoordt Charlotte lachend, “wie bij ons langskomt, heeft tenminste het zichtbare bewijs van een bezoekje aan de kapper!”
“Zo is dat,” antwoordt de man.

* * *

Wanneer Charlotte haar klant uitgeleide heeft gedaan, loopt ze naar de kleedkamer, ontdoet zich van haar jarretellepanty, bergt “m op in haar kastvakje, en trekt vervol¬gens haar slipje, bh, jeans en sweater aan.
“Tot morgen, mevrouw,” zegt ze, als ze even later via het nu verstilde kapsalon naar de uitgang loopt.
“Ja, tot morgen Charlotte,” zegt de vrouw, “en euh… à propos, nog bedankt voor het nablijven, hoor!” Ze komt op het meisje toelopen en legt een hand op haar onderarm. Charlotte glimlacht en denkt: had ik een andere keuze, soms?
Tenslotte zegt ze:
“Op dat kwartiertje zal het nu ook niet aankomen, hoor, mevrouw!”
“Ik Ben blij dat je er zo over denkt, lieve kind. Weet je, die mijnheer Peeters was eigenlijk voor Liesbeth, maar die heeft ook altijd wat aan de hand, zoals je weet. Dus… Enfin, “k ben al blij dat jij tenminste geen stampei verkoopt als ik eens een extra inspanning van je vraag. Trouwens, weet je, schat, op dit moment ben je ronduit het beste paardje van mijn stal.”
Charlotte bloost onwillekeurig. Tegen het ego van mevrouw Viviane kan ze inderdaad niet op, ook al verfoeit ze de vrouw vaak in stilte.
“Houwen zo, lieve schat,” zegt de vrouw, en ze kust het meisje vluchtig op de wang, waarna ze galant de deur voor haar openhoudt.
“De groeten nog aan je echtgenoot,” roept mevrouw Viviane haar na.
“Zal ik doen, mevrouw. Hij zit me zonder twijfel al ongeduldig op te wachten met het avondeten.”
“Tja,” kaatst mevrouw Viviane filosofisch terug, “da”s het voordeel van een man te hebben die het huishouden voor zijn rekening neemt, hé, meisje. Toen ik zo jong was als jij hadden we dergelijke vorm van emancipatie nog niet. Toen waren het nog bijna uitsluitend de mannen die de kost verdienden!”
Charlotte glimlacht zuinigjes en denkt: aan haar uitleg zal het niet mankeren.