Pastoor Piemelmans: zijn eerste keer met een vrouw

Het gebeurde vele jaren geleden, toen Piemelmans als novice deel uitmaakte van het mannenklooster waar hij zijn opleiding genoot. In Pater Pius had hij een vertrouwenspersoon met wie hij destijds alle lief en leed deelde.
Op een dag kwam er een mevrouw naar het klooster die bij Pater Pius wilde biechten. Omdat Piemelmans over enkele weken zijn eerste geloften zou afleggen, wilde de abt absoluut dat hij bij de biecht aanwezig zou zijn. Mevrouw Greet, een gedistingeerde dame wier man in het maatschappelijke leven een vooraanstaande positie bekleedde, maakte daar geen bezwaar tegen: wel integendeel! Het drietal trok zich dus terug in één van de vele spreekkamers van het klooster.
Mevrouw Greet was een knappe, donkerharige vrouw van een jaar of dertig, hooguit vijfendertig. Piemelmans’ mond viel open van verbazing toen ze even later begon met haar biecht. Want deze uiterst nobele dame van bijzonder goeden katholieke huizen, bleek — althans volgens haar eigen verklaringen – niet de deugdzame, vrome en toegewijde echtgenote waarvoor de meeste mensen haar hielden, maar niet meer of niet minder dan een doorgewinterde neukslet.
“Heb je spijt van je zonden, mijn dochter?” vroeg de abt, zalvend een hand op haar hoofd leggend.
“Oh, Eerwaarde Vader, wat wilt u dat ik hierop antwoord!” riep de vrouw.
“De waarheid, mijn kind. Niets dan de waarheid. Zo wil God Onze Vader het nu eenmaal van je horen!”
Even bleef het stil.
De vrouw keek van de abt naar de jonge Piemelmans. Deze was intussen zo rood als een pioen.
Toen lachte ze en zei:
“Neen, Eerwaarde Pater, ik heb in het geheel geen spijt van mijn zonden. Het zou maar erg zijn als ik spijt zou hebben van zoiets fantastisch als neuken. Het moest trouwens maar zo geen deugd doen iedere keer als ik me laat doornaaien.”
“Oh, God-in-de-Hemel…” riep de abt, en hij sloeg een kruis.
“Ik zal u zelfs meer zeggen, Eerwaarde Vader… van als ik hier buiten kom, geef ik me over aan de eerste de beste die mijn weg kruist. Zo heet sta ik door het opbiechten van de liederlijkheden die ik heb begaan.”
Even bleef het stil in de spreekkamer.
Toen zei abt Pius:
“Tja, Mevrouw… in de gegeven omstandigheden is het mij echt onmogelijk u de absolutie te geven!”
Ontsteld keek de vrouw de abt aan en zei:
“Maar… maar… pater… dat kunt u niet menen! Dat hebt u nooit eerder gedaan. Mij de absolutie weigeren! Dat is verdomme de ergste vernedering die u mij kan aandoen. Weet u dat?”
“Ik weet het, mijn dochter,” antwoordde de biechtvader, “maar alle eerdere keren dat u hier was, hebt u me ook niet verteld dat u geen spijt had van uw zonden.”
Mevrouw Greet lachte als een boer met kiespijn:
“U hebt het mij ook nooit gevraagd, hé, pater!”
“Dat is waar. En ik vergeef het mezelf nooit. Anders…”
“Wablief?”
“Ja, mevrouw, u begrijpt het goed. Anders had ik u toen ook geen absolutie gegeven.”
Inmiddels huiverde de jonge Piemelmans van pure spanning. Stel je voor: de abt van dit klooster die de krachtmeting aanging met de echtgenote van één van de belangrijkste mecenassen van de werking.
De vrouw zei:
“Goed, Eerwaarde. Als het zo zit, ga ik elders biechten, waar ze niet zo bekrompen en kortzichtig zijn, en me WEL de absolutie geven! Maar gedenk wel een ding: die dikke cheque die u elke maand van ons ontvangt, die mag u van nu af aan gerust op uw kloosterlijke buik schrijven. Saluut!”
De vrouw schoof in een bruusk gebaar haar stoel naar achter en maakte aanstalten de kamer te verlaten.
“Wacht, Mevrouw Greet…”
De abt legde zijn hand op haar onderarm en zei:
“Misschien heb ik een oplossing voor dit euh… netelige probleem.” Toen keek hij plots naar de jonge novice naast hem.
“Ja, jongeman, jij kan ons helpen.”
“He? Ik? Hoezo, abt Pius?”
Daarop ontvouwde de pater zijn voorstel.
Het kwam erop neer dat het aangename aan het nuttige zou worden gekoppeld. Mevrouw Greet kreeg haar absolutie in ruil voor een voor haar allicht niet eens zo onaangename penitentie.
“Okay,” zei ze, “ik neem het aanbod aan en dan blijft alles zoals vanouds. U geeft mij mijn absolutie en ik, ik doe wat ik altijd al gedaan heb. Ik kom het op geregelde tijden bij u biechten, en af is de zaak. Tenslotte: van God ben ik niet bang. Zei de Franse schrijver Sartre niet ooit: pardoner c’est son metier?”
“Zo is dat, mijn lieve vriendin,” zei de abt, “al heb ik liever dat u zich niet bedient van een citaat van iemand als die goddeloze schismatieker van een Sartre. Maar dat daar gelaten. Kom, ik geef je hierbij mijn absolutie, laten wij nu maar met uw penitentie beginnen.”
“Maar wat ik nog vragen wou,” zei Mevrouw Greet, “is de jongen hier wel mee akkoord!”
De abt lachte en zei, opgelucht dat het incident hiermee gesloten kon worden:
“Een novice hoeft niet akkoord te gaan als het over religieuze opdrachten gaat, Mevrouw V. Daarbij, we zullen rap genoeg merken of het een kolfje naar zijn hand is.”
De pater gebood Piemelmans naast de tafel te komen staan, zodat hij precies tussen hen in stond. Hij tilde de novice zijn paterskleed op en aangezien men in het klooster geen ondergoed droeg, had de pater meteen Piemelmans’ reeds goedontwikkelde en door dit alles lichtjes geërecteerde orgaan te pakken.
“Kijk eens hier, Mevrouw Greet,” zei hij, terwijl hij de ander zachtjes zijn lul streelde.
“Wauw…” kreet de vrouw, de jonge kloosterling niet onvriendelijk aankijkend. “Jij hebt er wel zin in, hé, jongen?”
Piemelmans kleurde en fluisterde:
“Als ik u van dienst kan zijn, Mevrouw.”
“Vooruit,” zei de abt, “doe dat habijt uit. Dat mevrouw ziet welk vlees ze in de kuip heeft.”
Gehoorzaam stroopte Piemelmans zijn paterskleed over het hoofd, terwijl de strelingen van zijn orgaan werden overgenomen door de biechtelinge. Het duurde dan ook niet lang of zijn vlaggenstok stond pal omhoog gericht, klaar voor de taak die het door de biechtvader was toegewezen.
“Geweldig,” sprak de vrouw, “deze penitentie zal ik met de van mij verwachte nederigheid en ingetogenheid ondergaan, Eerwaarde Abt Pius. Dat beloof ik u. Ik ervaar het ten andere als een buitengewone eer en genoegen dat ik uw bijzonder knappe novice mag inwijden in de liefde met een vrouw.”
Ze liet hem los, stond recht en begon zich vlug van haar kleren te ontdoen. Ondertussen schoof de abt de stoelen weg van de zware eiken tafel. Even later was Mevrouw Greet naakt, op haar zwarte, luxe jarretellegordel en ditokleurige nylonkousen na. Ze hees zich op de tafel en ging ruggelings liggen op het ruwe geweven kleed.
“Aaa…” hijgde ze, de benen spreidend, terwijl ze wellustig met haar kort geschoren pruim begon te spelen.
“Heb je al eerder een vrouw naakt gezien?” vroeg de abt.
Piemelmans schudde beschaamd het hoofd.
De ander trok hem tegen zich aan en hem over het naakte lichaam strelend zei hij:
“Zoveel verschil is er niet. Een vrouw heeft alleen een opening meer dan een man… een lekker glibberige spleet, ongeveer op de plaats waar bij ons ons instrument zit. Menig fervent aanhanger van de herenliefde zal je vertellen dat het maar niks is zo’n slijmerig hol en zweert bij de nauwe, droge, meer weerstandbiedende aars. Ook als zo iemand toevallig eens met een vrouw van bil moet gaan, probeert hij het toch steeds zo aan te leggen dat hij de dame in kwestie in de kont kan naaien. Maar laat ik je dat zeggen: weinig van die loeders zullen je dat toestaan. Die denken allemaal dat ze de kut van de eeuw hebben, natuurlijk, terwijl… enfin. In dit specifieke geval moet je toch eerst de wensen van de biechtelinge in acht nemen, en haar bedienen zoals zij het het liefste wil. Begrepen?”
Piemelmans knikte.
De pater vertelde tenslotte in korte bewoordingen wat er precies van hem werd verwacht.
Even later liep de jonge novice op de tafel toe.
“Oh, jaaa… lieverd,” kreunde de vrouw, toen hij tussen haar gespreide benen plaatsnam. Ze pakte zijn stijve en hielp hem zijn positie in te nemen.
Toen Piemelmans zover was, droeg ze hem op te drukken. Het volgende ogenblik voelde hij zich wegzinken in haar geoliede vrouwelijke heerlijkheid. Zijn hart stond bijna stil van pure extase. Toen hij tenslotte tot aan zijn lichtbehaarde kloten in haar zat, voelde hij plots de droge handen van Pater Pius op zijn billen.
“Vooruit, lieverd,” hijgde deze. “Ons lot is nu in jouw handen… euh ik bedoel in jouw pik, natuurlijk.”
“Ja, Eerwaarde Abt.”
“Vooruit, neuken.”
De novice knikte.
Hij legde zijn handen op de vrouw haar lendenen en zette zich in beweging. Na een poosje bereed hij haar of zijn leven ervan afhing. Mevrouw Greet op haar beurt, kreunde en hijgde dat het een lieve lust was.
“Oooo… jaaa…” steunde ze. “Doorgaan, lieve schat. Oh ja, wat doet dat deugd… Mijn kut staat in brand… Ik… ik… aaa… jaaa… aaaa…. Godverdomme…”
Plots sidderde ze of ze een hevige aanval van vallende ziekte kreeg. De jonge Piemelmans dacht dat ze zijn pik eraf zou knijpen.
“Aaaaaaaaaa…”
Even later bedaarde ze.
Daarop kon ook de jongen zich niet meer houden en loosde zich zonder de minste terughoudendheid in de handschoen waar blijkbaar al zovelen hun kortstondige genot hadden gevonden.

Over de voorkeur tussen aars of kut, kon Piemelmans toen nog niet zoveel oordelen. De rest van zijn leven heeft hij aan beide zowat evenveel plezier beleefd.